VertigoAlbum

Op een druilerige woensdagavond de koffiekan naast mij neergezet, PC opgestart en het debuutalbum van Vertigo in de cd-lade doen verdwijnen. Vertigo is een driemansformatie uit de stal van LaBraD’or Records, waarbij het componistenduo Frans Hermans en Maarten Huiskamp de spil vormt.

Op de cd wordt additionele zang (Marc Brassé en Leny Caanen) toegevoegd om accenten in de zangpartijen te geven. De voorkant van de hoes geeft een rotsmassief weer, waarachter een dreigend paar ogen je vanuit de lucht aan staren. Mooi in elkaar gemonteerd door Roger Haane.

De entree is ook meteen het (instrumentale) titelnummer Viper Thoughts en is ingebed in een mooie gitaarpartij a la Steve Hackett. Ik vermeld daar dan ook meteen bij dat ik dit nummer drie keer achter elkaar heb gedraaid, omdat het waarachtig ècht lijkt of je een soloalbum van Hackett aan het draaien bent. Je hoort dan ook meteen dat er veel aandacht aan de productie is besteed en dik in orde is. Alles klinkt heel ruim en overzichtelijk. Too Much Trouble Living en Raining In My Heart zijn op een andere leest geschoeid. De zang van Frans Hermans komt warm en zo af en toe rauw over. De nummers zijn up-tempo en bevatten commerciële refreinen die fris overkomen en blijven ‘hangen’.

Met Time Won’t Heal wordt Hermans op zang begeleid door toetsen en zingt Leny Caanen de vrouwelijke tegenhanger in een mooie ballade die van mij nog wel langer had mogen duren. Dit nummer is een welkome afwisseling op dit punt van het album. Overigens duren de nummers van Vertigo vier tot vijf minuten. Dat wil zeggen dat er geen sprake is van lang uitgesponnen songs, maar nummers die wat korter en puntiger zijn. Vertigo behoort dan ook thuis in het genre symfogroepen dat het publiek al snel naar het podium wil halen. You Make The Devil Smile valt enigszins tegen. Het is meer een rocker en kan zich scharen bij de naamloze rocksongs die je vaak aan het eind van een cd tegenkomt en voortijdig de nek omdraait. One Step Behind geeft qua ritme en opbouw en zelfs titel een knipoog naar One Step Closer van Asia en bevat goed uitgebalanceerde gitaarpartijen in combinatie met zang. Dit nummer krijgt bij mij zeker meerdere luisterbeurten. Never The Same is een song a  la Alan Parsons Project. Het werkt zich moeiteloos door de vijf minuten heen maar kan niet verhinderen dat het toch in de middelmaat blijft steken. Hetzelfde geldt voor Losing You en No Change Of Seasons dat zwaar op de maag ligt door de scheurgitaar en overmatig gebruikte synthesizers. De afsluiter Wonderland heeft wederom een hoog Asia-gehalte. Een prima nummer dat door het additionele koor van Brassé en Caanen goed uit de verf komt.

Vertigo heeft met “Viper Thoughts” een prima cd afgeleverd. Dat geldt zowel voor de composities als voor de productie. Kanttekening daarbij: gaat Vertigo gezien de commerciële refreinen en korte songs voor de single-cd of wordt het toch muziek met een hoog symfo-gehalte die zich eens waagt aan wat langere complexere songs. Wie het weet mag het zeggen!

Ruud Stoker