VesselsAlbum

Postrock is de indie van nu. Niet dat ik als progrecensent de ideale persoon ben om een dergelijke boude stelling te poneren over deze genres, maar een goede binnenkomer is het halve werk. Daar waar vroeger jongemannen uit met name de Britse middenklasse met hun gitaren en te strakke broeken ijverig bandjes oprichtten met hipspontane namen beginnend met “The”, zijn nu (lange) postrock namen en titels die fijn faux-poëtisch en een beetje vervreemdend zijn de soupe du jour.

Hoewel Vessels, met hun nieuwe album “Helioscope”, qua naam niet precies in die categorie valt (iets als Yesterday Love From Remoter Spaces met “…And Forth Shone Then We The Thrice-Replaced” zou wat dat betreft beter passen), zijn de songtitels op hun tweede album wel typisch: Later Than You Think; Meatman, Piano Tuner, Prostitute; Spun Infinite… Deze net wel/net niet-verhouding komt ook terug in de muziek: de muziek van Vessels beweegt tussen een briljante en originele eigen benadering enerzijds en een verdienstelijke doch beduidend minder spannende navolging van traditionele postrock bands anderzijds.

Het album begint sterk: het eerste stuk van Monoform is fraai opgezet, met elektronische geluiden en stampende rammeldrums. Dit wordt op bekende postrockwijze langzaam uitgebouwd, met veel ruimte voor spannende elektronica. Tegen het einde van het nummer, echter, komt alsnog een standaard gitaarclimax die we kennen van bands als Mono, Explosions in the Sky, en Godspeed (!) You (!) Black (!) Emperor (!). De uitbarsting komt een beetje over als een kunstgreep: het past best binnen het verloop van het nummer, maar het nummer had beter een conclusie kunnen hebben die logischer uit de rest van het nummer voortkomt. Het tweede nummer, The Trap, ligt ook dicht bij de klassieke postrock. Het is een fraai nummer, maar is bij lange na niet zo spannend als de meer experimentele delen van het album.

Het is spijtig dat het album niet over de gehele linie even sterk is, want de beste composities zijn indrukwekkend. Zo is er Later Than You Think, dat weliswaar bijna als een standaard postrock nummer eindigt, maar dat begint met een prachtig thema (dat sterk doet denken aan het nummer Sunday van David Bowie) dat door het hele nummer (in telkens licht aangepaste vorm) als leidraad dient. Een ander hoogtepunt is Meatman, Piano Tuner, Prostitute, met de sterk Thom Yorke-achtige gastzang van Stuart Warwick. Het nummer is vrij minimaal opgezet, maar weet met weinig middelen een schitterende atmosfeer op te bouwen en heeft daarbij geen gierende gitaar climax nodig. Ook Art / Choke, dat soms dicht tegen Oceansize schurkt, is erg geslaagd, en laat een pittiger kant van de band horen. Nummers als deze laten horen dat Vessels het zonder meer in zich heeft om een echte topband te worden.

Een positieve conclusie is dus zonder meer gerechtvaardigd. “Helioscope” kent zwakkere momenten, maar is nergens matig te noemen, en de beste composities zijn van zeer hoge klasse. Al met al is “Helioscope” dan ook een indrukwekkende postrockplaat. Als Vessels groei blijft vertonen, zou het volgende album weleens buitengewoon fraai kunnen worden.

Christopher Cusack