vidnaObmanaAlbum

vidnaObmana (het betekent “optisch bedrog”) is het pseudoniem van een Belgische componist die zich vooral bezighoudt met “looping”, het steeds weer herhalen en bewerken van muzikale patronen, het vormen van harmonieën door het over elkaar leggen van geluidslagen en het bewerken van samples. Minimale muziek in het voetspoor van Steve Reich en anderen. Ambiënte muziek zoals ook David Sylvian en Biosphere maken.

Sinds vidnaObmana bij Relapse Records zit, voert hij een wat andere koers met een fusie van industrial, ambient en post-rock. “Legacy” is het derde deel van een trilogie die geïnspireerd is op Dante’s Inferno, het bekende gedicht over de afdaling in de onderwereld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de eerste twee delen van deze trilogie, “Tremor” en “Spore”, niet ken. Maar als ik ze wel had gekend was ik aan dit derde deel zeker niet begonnen.

Onze zuiderbuur heeft de afdaling in de onderwereld wat mij betreft heel treffend weergegeven, niet alleen door de angstaanjagende tonen en sferen, maar vooral omdat één van mijn grootste schrikbeelden in relatie tot de hel vooral de eeuwigdurende verveling ervan betreft.

“Legacy” is een heel stemmig, maar ook reuze saai plaatje. Dik vierenzeventig minuten atonale herhaling en verglijdende klanken op simpele ritmetjes is aanzienlijk meer dan ik kan verdragen. Afgezien daarvan vind ik de meeste stukken helemaal niet mooi. Ik ben intussen wel een hoop gewend en draai zelfs de ambiënte dubprojecten van Bill Laswell met plezier, maar vidnaObmana presteert het bijvoorbeeld in The Virtual Insomnia om meer dan dertien minuten lang geen twee klanken niet met elkaar te laten vloeken. Het is een hele prestatie, maar met alleen ijver scoor je nog geen voldoende.

Toch heeft “Legacy” zeker ook goede kanten. Je kunt de plaat rustig opzetten en ondertussen allerlei dingen gaan doen, zoals stofzuigen, boodschappen doen of emigreren. En het is niet allemaal kommer en kwel. Bloodshift mag dan klinken als een boemeltreintje dat over een druk industrieterrein rijdt, Torment And Resolution heeft een fraaie ritmetrack met mooie akoestische geluiden en in slotnummer Legacy duikt OLH Steve Wilson op voor een fijn stukje sologitaar tegen een achtergrond van stemmige synthesizerklanken.

Voor een luisteraar die gewend is dat er af en toe iets gebeurt in de muziek die hij beluistert, is “Legacy” geen geschikte plaat. De nummers reutelen en neuzelen maar door, zonder dat je ook maar eventjes wordt meegesleept. Bij de meeste stukken duurt het vier of vijf minuten voordat er iets anders te horen is dan de eentonige ritmetrack. Dat hoort bij dit soort muziek, maar zo weinigzeggend en vrijblijvend als vidnaObmana het hier presenteert hoor je ze maar zelden.

Dit soort componisten moet je eigenlijk vooral beoordelen in relatie tot hun hele oeuvre, dat in het geval van vidnaObmana zo’n veertig platen omvat, dus is het misschien niet helemaal fair om “Legacy” als op zichzelf staand product te bespreken. Maar jongens jongens, wat is dit een saaie plaat. De ideale soundtrack bij een film over opdrogende verf.

Erik Groeneweg