Vanuit verschillende kanten komt al jaren de roep om een volwaardige Nederlandstalige symfonische rock-cd. We hebben altijd maar het excuus dat onze eigen taal een internationale doorbraak in de weg zou staan, alsof er de laatste 25 jaar uberhaupt veel Nederlandse progbands massaal zijn doorgebroken, in welke taal zingend dan ook. Ik denk dat als een groep in het Nederlands zou zingen, dat juist als een extra gadget aan de man gebracht kan worden, en daardoor juist commercieel. Ik vermoed dat de groep die durft in zijn moerstaal te zingen, maar zich tevens bedient van onvervalste 24-karaats symfo, een plekje aan de tafel bij DWDD zou verdienen.
Ik weet niet of er een Finse equivalent van Matthijs van Nieuwkerk in Helsinki huist, of misschien kijken Finnen niet eens op dat er plaatje uit is gekomen waarop Genesis– en Camel-achtige muziek staat, gezongen in het Fins. Toch heeft Viima het aangedurfd. Op hun alweer tweede cd staan slechts vier nummers, waarvan de langste maar liefst bijna 23 minuten is, en met recht een (Finstalige) epic genoemd mag worden. De plaat staat bol van de symfonische rockinvloeden uit heel de proggeschiedenis, en Hannu Hiltula zingt dus in het Fins.
Dat klinkt raar. Nederlands zou voor buitenlanders ook raar klinken. Luister maar: http://www.myspace.com/viimamyspace. Raar hè? Trouwens, wat is de muziek goed, hè?
“Kahden Kuun Sirpit” is natuurlijk niet alleen maar een in het Fins gezongen symfonische rock cd. Het is bovenal de tweede cd van deze formatie, waarmee ze bewijzen dat ze een groep zijn die wil blijven, waarmee men rekening dient te houden. Met zoveel talent gaat ze dat zeker lukken, want “Kahden Kuun Sirpit” valt onder de categorie ‘lekker plaatje’. Het is zeker geen meesterwerk, maar het is een prettig, luistervriendelijk progplaatje, niet te opgefokt, maar uiterst genietbaar.
Sterkste troeven zijn de muzikaliteit van de diverse leden, die ervoor zorgen dat hun muziek net dat vluchtige vleugje jazz meekrijgt, waardoor de muziek heerlijk luchtig wordt. Voor het door de drummer Mikko Väärälä geschreven Kahden Kuun Sirpit kenmerkt zich door een heerlijke uitgesponnenheid en kalm tempo, vol subtiele Canterbury-verwijzingen, maar nergens zo obvious als bijvoorbeeld bij The Tangent. Vooral de lange bas/gitaar-passage, zo rond de 10 minuten, met zijn hypnotiserende, haast Eloy-achtige karakter, mag gezien worden als één van de hoogtepunten van deze verrassende cd.
De andere drie tracks blijven veel meer bij de les, maar zijn minstens net zo sterk. Het door de gitarist Mikko Uusi-Oukari geschreven Sukellus is een instrumentaal stuk, dat voorzien is van een zalige, haast huppelende melodie. De andere twee composities zijn eveneens voortreffelijke symfonische werkjes, en ineens valt op wat de voornaamste kracht is van Viima: niemand van de groep eist de aandacht overmatig op. Alle groepsleden staan in dienst van het geluid.
Oké, ze zingen in het Fins, en dat klinkt voor ons buitenlanders wellicht wat vreemd. Echter, we zijn inmiddels vreemde talen wel gewend, zodat niemand zich zou moeten tegenhouden deze geweldige cd te gaan beluisteren. Nederlandse symfonische rockbands zouden ook eens in het Nederlands moeten gaan zingen. Net als Viima schijt hebben aan dat de rest van de wereld niet weet waarover men zingt. Maar de eigen landgenoten wel. Wie durft?
Markwin Meeuws