VikramAlbum

De band Vikram is er één van het opmerkelijke soort. Niet specifiek vanwege de muziek, maar meer door de ambitieuze en unieke aanpak van deze release. We hebben te maken met een bijzonder progmetal gezelschap dat naast dit debuutalbum ook plannen heeft voor een documentaire, een boek en een computergame. Daarnaast wil de band ook nog een film maken. Of die laatste er ooit gaat komen is nog maar de vraag.

Vikram is een Braziliaanse band die vooral draait om gitarist Tiago Della Vega, die de eer heeft werelds snelst spelende gitarist te zijn. Voor de nodige broodwinning is hij naast gitarist ook producer en mixer voor andere artiesten en bands. Della Vega en de door hem bij elkaar gezochte band hebben zeven jaar aan deze cd gewerkt en het conceptverhaal is onderdeel van een trilogie. Het album is gebaseerd op een verhaal van Nina Barthman, een schrijfster die vooral thrillers schrijft. De hoofdpersoon in het concept is Nathanael Frost, een onsterfelijk figuur die de hele wereld doorkruist.

De cd is een bonte verzameling van songs die verschillende kanten opgaan. Zo starten we bijvoorbeeld met de intro Taar, gevolgde door de track The Mortal Dance Of Kali. Beide stukken hebben een oosters karakter waarbij de eerste vergelijkingen met de Tunesische band Myrath voor het oprapen liggen. Die oosterse invloeden komen regelmatig terug op het album, doormiddel van sfeervolle orkestraties maar ook door oosterse muziekinstrumenten als de sitar, de Indiase esraj, de Turkse saz, darabukka en de Arabische oed. Een goed voorbeeld waar deze instrumenten samen komen is de song Andaluzia, maar ook het door brute gitaarriffs gedomineerde Hassan Tower. Waar precies de link met de oosterse invloeden bij deze zuid Amerikaanse band vandaan komt is mij niet duidelijk. Natuurlijk door het verhaal, maar waarom het oriëntale aspect zo prominent muzikaal wordt gebruikt in de composities kan ik nergens vinden.

Muzikaal-technisch schotelt de band ons razendsnelle basedrums, gitaarriffs en toetsentapijtjes voor. Het is duidelijk dat mastermind Tiago Della Vega de luisteraar regelmatig wil overweldigen met zijn skills, getuige nummers als The Red Masquerade, Burden en Shokran. Die songs ademen vooral het genre trashmetal uit door de agressieve en razendsnelle gespeelde gitaarriffs. Voor de liefhebbers van progrock zijn dit niet de meest aantrekkelijke tracks, maar als je van gitaarvirtuositeit houdt juist wel, de techniek die Della Vega laat horen is vaak verbluffend. Al die technieken, de continu veranderende riffs, solo’s, tempowisselingen en bombast zorgen niet altijd voor een homogeen geheel, luister daarvoor eens naar de video The Mortal Dance Of Kali. Imponerend en indrukwekkend, maar na afloop vraag je jezelf welk verband er in de song ligt.

Op vocaal gebied moet zanger Guilherme De Siervi je liggen, maar voor mij persoonlijk pakt zijn geluid over de hele linie prima uit. Van tijd tot tijd doet hij mij denken aan Iron Maiden zanger Bruce Dickinson. Guilherme De Siervi grunt en gromt naast zijn reguliere zang ook verdienstelijk. Een nadeel is dat hij gedurende het hele album nergens echt opzien baart. Hij zingt namelijk tijdens de normale zangpartijen vaak wat geforceerd waardoor nuances in zijn stem verdwijnen en alles zo’n beetje hetzelfde klinkt. Wanneer hij experimenteert met grunts en grommen wordt zijn performance weer wat discutabel, bijvoorbeeld in Burden, waar de verschillende technieken in mijn optiek niet bij de muziek passen. Al met al ontstaat ook daar weer een rommelige compositie.

In essentie is dit een band waar talent en toekomst in zit. Songs als Prelude Of The End en Behind The Mask klinken prima en bieden de liefhebber van symfonische progmetal een mooi vooruitzicht voor de toekomst. Toch moet de band over de hele linie een betere balans zoeken binnen de composities. Meer verfijning voor Vikram is de beste wens voor de toekomst. We houden het voor u in de gaten.