Het Progwereldteam heeft steeds meer recensenten nodig om de almaar groter wordende stroom promo’s van recensies te voorzien. Het gevolg daarvan is wel dat er steeds meer cd’s besproken worden waar ik het liefst zelf m’n zegje over had gedaan. Echt een probleem is dit overigens niet. Ik heb uitstekende collega’s die evenals ik schrijven uit passie voor de prog en er niet op uit zijn om zoveel mogelijk promo’s te vergaren.
Dat laatste is natuurlijk een ‘errug’ walgelijke insteek. Nu heerst er in ieder van ons wel enigszins een pedagoogje en terecht of niet: ik voel me altijd vereerd als ik kond mag doen van plaat huppeldepup of plaat huppeldepup.
Onlangs ontving ik de cd “Kinetic” van het Zweedse Violent Silence en meteen wist ik met hoeveel plezier ik deze ontdekking kenbaar zou gaan maken, want wat hebben deze Scandinavische space rockers een lekker schijfje gemaakt!
De band werd in 1999 door toetsenist Hannes Ljunghall en drummer Johan Hedman opgericht en maakte op het Record Heaven label hun gelijknamige debuutalbum. Het was 2003 en de plaat deed bar weinig, zeg maar gerust niets. Bij Progress Records was er desalniettemin interesse in de band en gelukkig maar. Het moet wel heel raar lopen wil dit vijftal niet hard aan de boom schudden met deze tweede cd.
Opmerkelijk is dat de heren het zonder gitaar doen. In plaats daarvan zijn er twee toetsenisten, de eerder genoemde Ljunghall en zijn maatje Björn Westen. Zij kwetteren wat af op deze cd en het sterke is dat ze nergens vervallen in gitaarachtige partijen, behalve dan in het atmosferische openingsnummertje waar de toetsen eenzelfde sfeer bewerkstelligen als de soundscapes van Robert Fripp bij King Crimson. Beide klavierridders voorzien de muziek van een immer spacy sfeer met hun repetitieve arpeggio’s, hun zweverige orgelklanken en hun virtuoze melodielijnachtige solo’s. Vaak is er een soort vibrafoon staccato hetgeen de muziek een geweldige drive heeft gegeven. En over gedrevenheid gesproken: de band heeft met bassist Phillip Bastin en drummer Hedman een gigantische ritmetandem in huis, soms furieus, vaak ontketend, een enkele keer gewoontjes, maar vooral bombastisch, krachtig en vol dynamiek. Erg lekker. Daarnaast is er Bruno Edling, de zeer aangenaam klinkende zanger van het span, met zijn John Wetton-achtige stem. Je mag bij Violent Silence best wel een beetje aan UK denken. Edling komt af en toe wat lijzig over, maar de muziek kan dat best hebben. Ik doel hier uiteraard op het prachtig slepende Sky Burial dat met zijn acht minuten min of meer het rustmoment van “Kinetic” vormt.
Na Morning Star, de korte opener (de cd sluit met een soortgelijk nummer af), volgen twee razende stukken. Met name het titelnummer is nogal druk en dat zal jammer genoeg de nodige mensen afschrikken. Wie echter voorbij die drukte wil gaan hoort hoe goed en strak de band samenspeelt, hoe zinderend de toetsen weten te kolken, hoe fantastisch Hedman drumt maar ook dat de heren leentjebuur hebben gespeeld bij IQ voor enkele breaks. Het gedragen gedeelte van dit titelnummer komt als een ware verrassing en met deze tempo- en sfeerwisseling toont de band het mooie van prog aan: wees altijd op je qui-vive. Torrential Rains is een zeer overtuigende pot complexiteit met een hoofdrol voor die dekselse drummer. Met een wat zwakkere tamboer was Torrential Rains beduidend minder aanstekelijk geweest, denk ik. Nu kan je het bijschrijven hoor.
Het meest songmatige nummer van de plaat is Subzero, dat met z’n 4:01 vrij kort is. Daardoor zou het perfect dienst kunnen doen als single, temeer daar het nummer tamelijk representatief is voor het bandgeluid. Het onbetwiste hoogtepunt van het album is het achttien minuten durende Quiet Stalker. Het nummer kent een goed geoliede opbouw, die eigenlijk beter omschreven kan worden als ‘uitbouw’ en die toewerkt naar één der mooiste stukken toetsengesoleer dat de laatste jaren geklonken heeft. Deze toetsengaloppades zijn mede zo fenomenaal omdat ze plaats vinden in een heerlijk ruimtelijke ambiance en tonen aan dat ook Zweden z’n toetsentovenaars kent.
Stilte is iets waar de meeste muziekliefhebbers een broertje dood aan hebben. Violent Silence doorbreekt deze gelukkig met “Kinetic” op bijzonder aangename wijze. Niks ruw, niks bruut geweld zoals de bandnaam aangeeft. Violent Silence is de zoveelste Scandinavische band die muziek maakt met een warm hart.
Dick van der Heijde