Donati, VirgilAlbum

Het is haast een platitude dat een drummer de composities bij elkaar houdt. Je merkt in elk geval dat zonder goede drumpartijen veel energie verloren gaat. De arrangementen klinken dan houterig. Een goede drummer weet echter de intensiteit tot in het ongemakkelijke op te schroeven, hetgeen het geval is bij deze plaat van Virgil Donati.

Hoewel deze muzikant niet de bekendste naam heeft, is hij al betrokken bij veel interessante muziek. Zo heeft hij gedrumd bij Derek Sherian, onder andere als onderdeel van Planet X, en bij Dave Walsh. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat het drumwerk goed in elkaar steekt. Daarnaast valt ook de stijl van deze plaat in positieve zin op. De composities hebben een jazzfusion’achtige structuur hetgeen zich uit in strakke, Stanley Clarke ’achtige baspartijen en explosieve improvisaties. Door de ruige arrangementen voelt de muziek echter ook aan als progmetal. Het heeft in elk geval dezelfde ruwe, dreigende grandeur. Deze opmerkelijke combinatie van stijlen deed mij soms denken aan King Crimson van de jaren ‘90, aangezien de muziek eveneens een bedrukkende virtuositeit kent, waarin een donkere, dichte geluidsmuur wordt opgetrokken.

Het openingsnummer, Castle Bastards, laat direct horen wat je mag verwachten: raggende metal in combinatie met Chick Chorea ’achtig toetsenspel. Het is een stormende instrumentale opener vol met muterende melodieën die nipt door het raggende refrein bij elkaar worden gehouden. Het is dreigend, virtuoos en ietwat funky. Het slimme gebruik van pakkende ritmes voorziet de chaotische passages van structuur, waardoor de luisteraar nergens te hard in het diepe wordt gegooid. Dit zie je wel vaker terug op deze plaat. Zo is The Last Night That I Lived een prachtige oorworm. De slepend intro creëert een dromerige sfeer, waarna het refrein met kracht wordt geïntroduceerd. Het is haast powerpop met een jazzfusion saus. De bombast is echter consequent verdiend. Richting het eind wordt bijvoorbeeld even de ruimte gegeven aan een hoekige gitaarpassage die vervolgens heerlijk terugvloeit naar het hoofdritme. Verder voegen de uithalen van zanger Irwin Thomas veel emotie toe aan het nummer, waardoor deze compositie zelfs het hoogtepunt is van dit album. Tot slot is Pinprick memorabel. Hier wordt juist vol op chaos ingezet. De muzikanten spelen elkaar de tent uit middels tegendraadse variaties op de millimeter. Rete intens doch ook een nummer dat een aantal luisterbeurten vergt.

Hoewel deze plaat goed in elkaar steekt, bevat het muziek die je moet liggen. Zo zal de bedrukte sfeer voor sommigen een struikelblok vormen, hoewel het ontwaren van details tussen de kluwen aan klanken de muziek tevens interessant maakt. De composities zijn over het geheel genomen wat cerebraal. Niettemin weet de zang voldoende gevoel te injecteren. De hectische natuur van de arrangementen is verder een groot pluspunt, maar dit zorgt er ook voor dat de volledige aandacht van de luisteraar zal worden gevergd.

“Ruination” is kortom redelijk heftig! Wie over enige zenuwen beschikt, zou deze muziek echter een kans moeten geven, al was het maar omwille van de interessante combinatie van stijlen en het aansprekende vakwerk. Het is hierdoor een van de betere albums die ik heb mogen recenseren.