ViriditasAlbum

Mars is toch rood hoor ik u denken? Waarom een album genaamd “Green Mars”? Ach arme schapen die we zijn, het zit namelijk zo. Green Mars is het tweede album van het Britse Viriditas en is de opvolger van… juist ja “Red Mars”. Viriditas is een woord dat vitaliteit, vruchtbaarheid, weelderigheid, groen of groei betekent. Wellicht is onze zusterplaneet daardoor in de wereld van Viriditas inmiddels getransformeerd naar een groene oase, nam ik aan, maar nee dus.

Nader onderzoek leerde mij dat beide albums losjes gebaseerd blijken te zijn op de gebeurtenissen uit de gelijknamige science fiction boeken van auteur Kim Stanley Robinson. De muziek op de albums portretteert de gebeurtenissen en emoties die voortkomen uit de veelheid aan personages. En een veelheid aan muziek krijgen we dan ook voorgeschoteld.

Het uit het graafschap Hampshire afkomstige sextet, dat in 2018 werd opgericht, levert namelijk met “Green Mars” kwantitatief gezien een gigantisch dubbelalbum af met ruim twee en een half uur muziek. Het resultaat van twee jaar werken levert veel wendingen, stilistische uitwerkingen en kwinkslagen op naar klassieke progbands. De muziekstijl wil Viriditas zelf hangen aan Genesis, Magma en The Flower Kings en de meer traditionele hardrock stijl van Magnum. Zelf hoor ik meer geflirt met Frank Zappa, Bent Knee en Uriah Heep met wat vlagen IO Earth en Magenta.

Het geheel wordt als een rock opera aan de man gebracht zonder dat het echt symfonisch wordt. In werkelijkheid is het een bonte verzameling deuntjes gekoppeld aan dramatiek en theatrale uitwerkingen met veel verschillende zangpartijen door meerdere zangers en zangeressen. Struikelblok voor mij is dat de meeste composities overgeproduceerd zijn. Het geheel wordt volgegooid met geluiden waardoor de brei lastig te ontwarren is. En bedenk goed dat met een totaal aan 17 nummers, waarvan de helft daarvan elk ook nog eens ruim over de 10 minuten klokken, er heel veel te behapstukken is.

Nee, op “Green Mars” word je zelden een rustmoment gegund. Pas halverwege kun je met de wereldmuziek van Nomads even op adem komen. Pak die kans zou ik zeggen, want verder staan er veel instrumentale solo’s ter onderbreking en vermaak op. Het is vooral het gestuiter aan gitaarriffs dat ingezet wordt om het ingewikkeld te laten klinken. Gek genoeg kan het Zappiaanse gitaarwerk in Avalanche mij daarin dan zeer bekoren, maar sla de canterbury free jazz improvisatie op blaasinstrumenten op A New Face liever over. Maar goed, dat is ook niet mijn ding. Wellicht zijn daar genoeg andere liefhebbers voor.

Daar waar ene heer Morse of Stolt als workaholics hun hand niet omdraaien voor een goedgevulde dubbel-cd, vergaloppeert Viriditas zich toch met dit omvangrijke werk. De makke is dat merendeel van de nummers te inwisselbaar zijn en de spaarzame hoogtepunten op een hand te tellen zijn. Het album ontbeert echte memorabele of spannende uithalen die blijven hangen of vragen om vaker beluisterd te worden. Nu hoeft dat geen probleem te zijn, echter is daarmee ook geen nummer dat er voor mij bovenuit springt. Pas met het stief kwartier durende Soletta gaat het proghart even sneller kloppen.

Op naar het komende album “Blue Mars”, zo wordt ons beloofd om de trilogie af te ronden. Arm schaap die recensent die dit moet beluisteren als het weer zo’n monsterwerk wordt en hij of zij een vrijmoedige beoordeling moet formuleren.