“You have purchased this recording and now you can allow it to work for you and take time to relax. All you have to do is listen… This recording is designed to help you achieve a deep, peaceful and regenerative sleep. Let this crystal blue haze be your sanctuary of wellbeing and calm. And to begin to concentrate on focusing on the sound of my voice…”, prevelt een stem aan het begin van “Make Good Areas Disturbed”, het debuutalbum van Vito. Deze gesproken ouverture straalt onmiskenbaar lef en zelfvertrouwen uit, maar schept tegelijkertijd een zekere verwachting inzake het materiaal op deze schijf. Aan mij is dan ook de eer gevallen om hoogstpersoonlijk vast te mogen stellen of deze op z’n zachtst gezegd tamelijk pretentieuze en clichématige aankondiging al dan niet een vorm van misplaatste arrogantie is.
Middels het hoesontwerp, dat ondubbelzinnig aan het Periodiek Systeem der Elementen refereert, wordt eventjes de illusie gewekt dat we hier te maken hebben met een hoogtechnische, welhaast wetenschappelijke vorm van rockmuziek. De op de door vrijwel elke scholier verfoeide tabel van de Russische scheikundige Dmitri Mendeljev (1834-1907) gebaseerde hoes staat evenwel in geen enkele relatie met de muziek van Vito. Integendeel, na beluistering van deze eersteling blijkt namelijk dat de vijf muzikanten uit Cardiff, Wales zich beslist niet willen laten verleiden tot het louter en alleen etaleren van hun technische meesterschap, maar deze uitsluitend in dienst van hun muziek stellen. Het kwintet ziet het voortbrengen van muziek klaarblijkelijk niet als iets wetenschappelijks en weet mij alleszins vlot te overtuigen met hun intrigerende integratie van ambient, indierock en postrock.
Omdat de heren het groepsbelang boven dat van de individuele leden verkiezen, heeft het vijftal er bewust voor gekozen zijn identiteit niet wereldkundig te maken. Dit heeft echter tot gevolg dat ik volledig in het duister tast inzake wie wat op dit album speelt. Ook kan ik helaas geen zinnig woord zeggen of de vijf Welshmen tijdens het registreren van “Make Good Areas Disturbed” enige externe muzikale medewerking hebben gekregen. Maar goed… genoeg gereclameerd, terug naar het album, want ook zonder deze (achtergrond)informatie valt er meer dan voldoende van deze nieuwe schijf te genieten.
“Make Good Areas Disturbed” is namelijk een fragiele, meeslepende plaat geworden boordevol met gevoel en emotie. Luisteren naar dit debuut is dan ook een buitengewoon luisterrijke ervaring, die desalniettemin enigszins vertrouwd in de oren moet klinken. De band bundelt namelijk allerlei stijlelementen van bands als The Album Leaf, Explosions In The Sky, Mogwai, The Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, Sickoakes en Sigur Rós samen tot een evenwichtig en adembenemend geheel. Evenals zijn genregenoten roept het kwintet op dit album een zekere muzikale spanningsboog in het leven. Vito weet deze vervolgens nagenoeg het hele album vast te houden, want de vijf schipperen vrijwel voortdurend heen en weer tussen dromerige geluidspassages enerzijds en allesvernietigende apotheosen anderzijds. Middels deze aanhoudend aanzwellende en afzwakkende geluidserupties, is het vijftal eenvoudig in staat om grote indruk te maken.
Bovendien onderkennen ze als geen ander hoeveel dynamiek en intensiteit deze geluidsmuren met zich mee kunnen brengen en maken hier dan ook dankbaar en veelvuldig gebruik van. Toch weet het ensemble middels het herhaaldelijk aanwenden van allerlei onconventionele instrumenten handig te voorkomen dat deze benadering overmatig aan slijtage onderhevig is. Onder meer ondersteund door koperblazers, klokkenspelletjes, strijkers, xylofoons en hier en daar wat vreemdsoortige samples en andere rare tingeltangeltjes, doen de Welshmen immers hun uiterste best om hun formule in zoveel mogelijk verschillende gedaanten aan de man te brengen.
Wat nu te concluderen? Maken de heren van Vito zich met hun hooghartige en afgezaagde gesproken aankondiging (en slotwoord) nu wel of niet schuldig aan enige misplaatste arrogantie? Wel, op deze vraag kan ik, ondanks dat “Make Good Areas Disturbed” af en toe erg opzichtig leentjebuur speelt, niets anders dan resoluut een ontkennend antwoord geven. Indien ik op deze vraag een bevestigend antwoord zou hebben gegeven, zou ik immers volledig voorbij gaan aan de onmiskenbare gave van dit gezelschap om bijna zestig minuten lang een bijzonder aangename spanningsbouw te creëren.
Ik ben dan ook zonder meer genegen om de weinig vernieuwende aanpak van het kwintet met de mantel der liefde te bedekken. Middels een dikwijls symfonisch getinte inkleding weet Vito immers deze tekortkoming vastberaden en doortastend in iets positiefs om te zetten. Toch wil ik iedereen die sinds het lezen van bovenstaande referenties in opperste staat van verrukking verkeert met zachte dwang verzoeken eigenhandig achter dit kleinood aan te gaan. “Make Good Areas Disturbed” is mijns inziens namelijk niets minder dan een regelrechte revelatie.
Frans Schmidt