VitoAlbum

Wie mijn bespreking van het debuutalbum van het uit Cardiff, Wales afkomstige vijftal Vito heeft gelezen, weet dat de bandleden nimmer de weg van de minste weerstand kiezen. Ook nu legt het anonieme kwintet de spreekwoordelijke lat wederom hoog, getuige het onderstaande citaat dat ik van de webpagina van de band geplukt heb.

“Monument is an album of music which is inspired and embraces the ideas of legacy and tries to express a consciousness of what we leave behind. Monument reflects our personal view that everything should be treated like it might be the only opportunity you get. This is reflected in the meticulous care taken writing and recording Monument to make sure it is exactly how we wanted it to be both sonically and lyrically.”

Gezien het bovenstaande is het niet verrassend dat het maar liefst vier jaar duurt alvorens de band met een opvolger van “Make Good Areas Disturbed” op de proppen komt. Dit debuutalbum uit 2006 wist mij alleszins te overtuigen met een intrigerende mengeling van ambient, indierock en postrock. Hoewel de nieuwe plaat min of meer voortborduurt op deze eersteling, diept de band dit boeiende mengsel verder uit met, dikwijls subtiele, verwijzingen naar genres als artrock, progressieve rock, psychedelische rock en shoegaze.

Desondanks klinken de acht muziekstukken nog altijd tot op zekere hoogte vertrouwd in de oren. De vijf heren van Vito weten verschillende gekende elementen van bands als Blackfield, Explosions In The Sky, Low, Mogwai, My Bloody Valentine, Porcupine Tree, Radiohead, Sickoakes en Sigur Ros bijeen te brengen in een breekbaar en meeslepend album dat hoegenaamd uit zijn voegen barst van emotie en ontroering. Net als op zijn indrukwekkende voorloper laveren de vijf namelijk ook op dit album voortdurend heen en weer tussen dromerige geluidspassages enerzijds en allesvernietigende apotheosen anderzijds.

Ondanks het herhaaldelijk toepassen van allerhande niet alledaagse instrumenten, klinkt de plaat in het geheel niet geknutseld of zelfs gekunsteld. Dat is – gezien het uitgebreide instrumentarium, voorwaar geen geringe prestatie. Het gevoel van ongecompliceerdheid en authenticiteit wordt nog verder versterkt doordat de nummers stuk voor stuk over een duidelijke en begrijpelijke opbouw en structuur beschikken. Toch weet het kwintet op vindingrijke wijze te voorkomen dat het, evenals (te) veel andere postrockbands, door deze ietwat beperkte benadering al te opzichtig in de altijd dreigende valkuil van eenvormigheid trapt.

Ofschoon Vito nog niet alle tekortkomingen als gevolg van de weinig vernieuwende aanpak helemaal weet weg te poetsen, is “Monument” in alle opzichten een grote stap voorwaarts in vergelijking met “Make Good Areas Disturbed”. Het bandgeluid klinkt nu nog altijd enigszins bekend in de oren, maar het stapsgewijs verruimen van de eigen muzikale horizon is werkelijk een schot in de roos. Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de volgende stap van dit kwintet uit Wales. Het is alleen te hopen dat we niet weer vier jaar moeten wachten.

Frans Schmidt