Vloute PanthereAlbum

Het geluid van een korpsband lijkt menig artiest te inspireren. Geoliede marsmuziek vormt immers een strakke structuur die bevredigend bruut kan worden verstoord met onder meer dissonant blazergeschal.

Ook kan men denken aan een tegendraadse beweging die allerhande koorknapen onhandig tegen elkaar op laat botsen. Deze band werpt zich in elk geval op als zo’n onhandelbare, muzikale eigenheimer. Het resultaat is buitengewoon vermakelijk.

Het marsgeluid van Vloute Panthere wordt gevormd door twee drummers en saxofonisten. De opzwepende percussiepartijen bieden vervolgens een beklemmende ondergrond voor de agressieve blazers. Deze zijn dikwijls te porren voor een ziedende explosie, waardoor zelfs de schreeuwsaxofoon van Mats Gustafsson als associatie naar boven komt. De hoekige drumritmes doen daarnaast denken aan de muziek van Rock In Opposition. Ver weg steekt zo een naam als Henry Cow zijn kop op om als vergelijking voor deze onheilsparade te dienen. Deze Fransen zijn  daarentegen onstuimiger en minder cerebraal. Hier mag men jazzfusion escapades verwachten die zich bewegen binnen een soort dronken pas die ronduit onnavolgbaar is. De ritmes zijn met andere woorden onberekenbaar zonder dat de band overdreven moeilijk doet. Het resultaat is grappig genoeg best aanstekelijk.

Zo toont openingsnummer Frck Prout zich als een manische explosie vol met kakofonische krijsen en heldhaftige blazers. Eenmaal van de eerste schrik bekomen, blijken de dubbele drums verdomd opzwepend te zijn. De schreeuwen zijn bovendien het startschot voor een audio-oorlog. In de climax van dit nummer gaan de saxofoon en drums namelijk een levensbedreigende strijd aan, waarbij het afsluitende lawaai verscheurend is. Drank is gelukkig aanwezig voor de overwinnaars, hetgeen resulteert in de benevelde, draaierige start van Blirprulre. Dit segment doet welhaast aan Colin Stetson denken. Hectische percussies en bedwelmende blazers snellen ons als een indringende kater tegemoet en de hoekige drums slaan de luisteraar vervolgens spontaan voor de kop. Vriendelijk is anders, maar het is een heerlijk agressieve uitbarsting die bijblijft. Echt dreigend wordt het pas op afsluiter Roli, Polio Oli, Mini Malin Tout Rond. Dit is een nauwlettende rondtedans waarin melodieën nauw op elkaar inhaken. De hermetische structuur doet denken aan King Crimson van de jaren ‘80. De immer rijzende spanning doet verder wederom een tegendraadse uitbarsting vermoeden, maar die wordt ons nou juist onthouden. Hé flauw! Je blijft zo een beetje op je honger zitten.

Ach ja, wie een einde aan orde wil, moet het album gewoon nogmaals opzetten. Gelukkig is deze plaat redelijk kort. Het spelletje van deze Fransen is immers het zo anarchistisch mogelijk doorbreken van een strak kader. Dit is vurig en intens, maar ook ietwat vermoeiend. Een rustmoment had dan ook niet bij de stijl van deze plaat gepast. Juist het ietwat opgefokte sfeertje is uniek en dat is precies wat deze heren van begin tot eind leveren.

Dit album biedt de luisteraar kortom een intrigerende vlammenzee gevuld met composities waarbij je niet stil kan zitten, maar waarbij de zwalkpas ook geen dans veroorlooft. Ach, dat hoeft eigenlijk ook niet. Deze dissonante, krijgshaftige jazzfusion laat je immers niet onbewogen. Het is verder voer voor verrukking voor de chaotische progliefhebber, althans voor zover ze trek hebben in dronken marcheerjazz….