VoayAlbum

Catastrofaal.

Als beginnende band is het in de markt zetten van een debuut-cd bijzonder belangrijk. Dat lijkt een feit waarmee elke band te maken krijgt, maar sommige formaties zijn zich er blijkbaar niet van bewust hoe bepaalde beslissingen kunnen uitpakken.

Voay is de bandnaam van vijf jonge Duitsers afkomstig uit Dortmund. Het kwintet produceerde onder de naam “Watership Down” songs die veelal tijdens shows in de regio werden gespeeld. De bandleden vonden (volgens eigen zeggen) dat ze geweldig aan het componeren waren geslagen, waarna unaniem de beslissing werd genomen de bandnaam te veranderen. Dit omdat de band met iets nieuws én iets groots zou komen. Een naamsverandering moest een essentieel onderdeel worden van het plan de wereld met een frisse blik te veroveren.

De eerste track van het album “Cyclogenesis” is Float. Ik ga er geen doekjes om winden, muzikaal gebeuren er interessante dingen, maar ook totaal onbegrijpelijke dingen. De luisteraar krijgt een ratjetoe van verschillende muziekstijlen en misplaatst avontuur te verwerken, er is geen touw aan vast te knopen. Als zanger Xil dan ook nog eens gaat zingen, springen al mijn vullingen van ellende spontaan uit de kiezen. In goede dagen zou ik enkele songs muzikaal omschrijven, maar vandaag pas ik daarvoor. Dan heb ik 400 woorden nodig om één song te omschrijven. Want daarna krijgen we nog zes andere songs die voornamelijk van hetzelfde kaliber zijn. Als de band dan ook nog nummers met titels als White Noise produceert en die ook als zodanig klinken, dan kan je als recensent de flauwe opmerkingen alleen maar in het doel koppen.

De band is in de ambitieuze promopraatjes op de diverse websites klip en klaar: “Waar muziek stilistisch verandert van rock naar black metal, van wals naar jazz en van oosterse melodieën naar oosterse sferen, de muziek van Voay kent geen grenzen”. Bam. Geen woord van gelogen. Want we krijgen een brij van verschillende stijlen en invloeden over ons heen geworpen, daar lusten de honden geen brood van. Prog-metal, black-metal, jazz, blues en weet ik wat voor narigheid nog meer. De band spiegelt zichzelf wel aan bands als Dream Theater en Tool. Gelijk doemt er bij mij een gezegde op: zelfkennis is een kwaliteit.

Ik ga u niet proberen te overtuigen te luisteren, maar om mijn gelijk te halen nodig ik u toch uit wat van Cloudburst te proeven. Want met die song kan ik vrij eenvoudig het hele album omschrijven. De instrumentalisten zijn op basis van de beheersing van hun instrument een interessante graadmeter (er is gewoon talent), maar wie er song technisch aan de touwtjes trekt moet direct worden ontslagen. Er zit werkelijk waar geen enkele logica in het nummer. En dat kunt u van alle songs verwachten; verschillende stijlen, voortdurend veranderende ritmes en breaks, dit alles is ver verwijderd van een aangename luisterbeurt.

Ik heb zijn naam al genoemd: Xil, de (on)begenadigde zanger van deze band. Hij zingt tergend, nee: afschuwelijk slecht. Hij maakt het zichzelf met zijn eigen teksten ook niet makkelijk, alleen al de verschillende toonhoogtes zijn een onbegonnen werk om zijn input tot een succes te maken. Maar ook wisselt hij (voor zijn eigen gevoel) makkelijk af tussen cleane vocals, grunts, screams of gewoon gegrom. Hij zingt bij vlagen dermate zo slecht, dat kan en mag je de medemens niet aandoen. Vind je dat we in dit land misdadigers harder moeten straffen? Laat hen na de uitspraak in de rechtbank vierentwintig uur aaneengesloten naar Xil luisteren, dat bespaart onze maatschappij heel wat kosten. Geheel gerehabiliteerd geen enkele crimineel die het in zijn hoofd haalt ooit nog een misdaad te plegen. Dit zal dan ook de reden zijn dat de zanger in de credits alleen onder het pseudoniem ‘Xil’ wordt genoemd; waarschijnlijk durft hij zijn echte naam niet openbaar te maken. Ik verdenk hem ervan er toch nog een andere carrière op na te houden, die hij wellicht succesvol wil handhaven.

Is het allemaal zo slecht zoals hierboven is omschreven? Ja en nee. Eerlijk is eerlijk: er gebeuren zo nu en dan mooie dingen op instrumentaal gebied. De voorzichtige djent structuren in de muziek zijn zeer zeker interessant en bijvoorbeeld de accordeon in Gravity geeft een wezenlijk andere dimensie aan rock en metal muziek. De accordeon is niet mijn favoriete instrument, maar zoals het hier gebracht wordt geeft het de muziek wel degelijk een meerwaarde. Maar beste mensen, dan zet onze Xil het aan het einde van de song het toch weer op een krijsen, werkelijk catastrofaal voor de totaalbeleving. Zonder te overdrijven wekt deze cd een flinke hoeveelheid verwarring op. Dat kan toch niet de bedoeling van muziek zijn?