Voices From The FuselageAlbum

In 2016 maakte de band Voice From The Fuselage behoorlijk indruk met het debuutalbum “Odyssey, The Destroyer Of Worlds”. Hun eerstgeborene klonk stevig, fris en ik dichtte ze een grote toekomst toe als ze zich verder zouden ontwikkelen.

En nu, netjes twee jaar later, is daar het tweede album van de band. Altijd lastig zo’n tweede album. De band is grotendeels in tact gebleven, alleen bassist Dale Goreham is nieuw in de gelederen. En ook nu tekende John Mitchell (Arena, Frost, It Bites, Lonely Robot) voor de productie. Daarover kan ik kort zijn, die is wederom om door een ringetje te halen. Het geheel klinkt mooi vol, zonder dat instrumenten wegvallen.

Muzikaal gezien is de band verder gegaan waar ze zijn gebleven, alleen ligt de nadruk meer op de progmetal. Het doet nog altijd denken aan de muziek van Karnivool en Abigail’s Ghost, maar de brede symfonische stukken zijn hier wat minder. Op de momenten dat die meer filmische aspecten wel te horen zijn, zoals in The Monolith, is het album op zijn sterkst. Life On Titan is ook een prettig nummer met veel tempowisselingen en het geheel gaat mooi van breekbaar en ingetogen naar lekker stevig met vette gitaarriffs.

Naarmate het album vordert merk ik dat ik mijn interesse aan het verliezen ben. Ik dwaal af met mijn gedachten en ervaar zelfs een stuk verveling. Na meerdere luisterbeurten valt het op dat de nummers bijna allemaal een zelfde opbouw hebben en dat het allemaal wel heel erg op elkaar lijkt. Er is geen enkel nummer slecht, maar er zit er ook niet een bij die ver boven het geheel uitstijgt.

Ik hoor nog altijd veel talent en wie weet komt dit gezelschap nog eens met een wereldplaat op de proppen. Maar als ze zo doorgaan als nu zullen ze de middelmaat niet overstijgen. Het mag wat spannender en op het gebied van melodieën is er nog wel wat te winnen. Wellicht zou ook de toevoeging van een goede toetsenist een vondst zijn? Toch wil ik ze wel aanmoedigen om zich verder te ontwikkelen. Mannen, vooral doorgaan!

Maarten Goossensen