VolaAlbum

Toen het Deense Vola het debuutalbum “Inmazes” uitbracht waren de kritieken unaniem: deze band zou wel eens heel groot kunnen gaan worden. Het viertal combineerde soepel djent rock met synthpop en proginvloeden en bracht zo een intessante mix van Messugah, Opeth, Porcupine Tree en Depeche Mode.

Bij dit tweede album pakt de band het net iets anders aan. De rol van de zware gitaren zijn wat teruggebracht en de afwisseling tussen harde en rustige passages hebben meer aandacht gekregen. Daarbij heeft het element popmuziek ruimte gewonnen. Het maakt dit album tot een zeer interessant en meeslepend geheel die het goed zal gaan doen in vele jaarlijstjes.

De ingebouwde rust die de band meer wilde verdiepen pakt wonderschoon uit. Er is sprake van nog meer balans in de nummers en ze bevatten sterkere melodieën en bij vlagen heerlijke hooks. Dit betekent allerminst dat de band soft is geworden. De band kan nog altijd stevig van leer trekken. De eerste single die de band naar buiten bracht was Smartfriend die nog het meest doet denken aan het debuutalbum. Hier weer die loodzware gitaarriffs en beukende drums, maar ook synth invloeden en een sterk refrein. Ook bijvoorbeeld Whaler nodigt uit tot headbangen en het maximaal opschroeven van je geluid.

Het contrast met de tweede single Ghosts kon bijna niet groter. Dit nummer verdient het predicaat meest pakkende nummer van het jaar. Het centrale toetsenloopje is net zo simpel als doeltreffend en blijft net aan de goede kant van kitsch. Maar wat werkt het aanstekelijk! Het refrein is zo lekker poppy dat je het al snel heel hard wil meezingen.

Ruby Pool is een prachtige pop-prog-song die uitblinkt door de mooie zanglijnen. Zanger Asger Mygind zet sowieso een prestatie van formaat neer op dit album. Deze alleskunner weet regelmatig de gevoelige snaar te raken. Het nummer bevat mooie dreigende toetsenpassages, maar ook gedragen pianostukken. Samen met het dromerige refrein en de warme gitaarsolo tegen het einde maakt dit het tot een van de vele hoogtepunten van deze plaat.

Elektronica een beat en zware gitaren vormen het intro van Alien Shivers. Een onheilspellend sfeertje blijft mooi hangen in dit nummer, dat steeds even helemaal openbreekt tijdens het zalige refrein. Het album gaat veelvuldig over de rol van social media op ons leven en de maatschappij. Zo is de titel een metafoor voor de afstandelijke waardering die we onze posts kunnen krijgen. Je krijgt applaus, maar wel van een groep op afstand. Het titelnummer is overigens ook een parel met een waanzinnige opbouw en gelaagdheid die je bij vlagen helemaal van je sokken weet te blazen.

En dan heb ik de overdonderende opener van de plaat We Are Thin Air nog niet eens genoemd net als de mooie en breekbare afsluiter Green Screen Mother. Dit album kent eenvoudig geen zwakke broeders. Het is lang geleden dat ik een album hoorde waarin deze stijlen zo goed verwerkt en in balans zijn gebracht. Elke luisterbeurt is weer een trip van jewelste waardoor je alles om je heen even vergeet.

Maarten Goossensen