Von Hertzen BrothersAlbum

Bands kunnen soms jarenlang onder de radar blijven, en dan plotseling is er een sleutelmoment waardoor de wereld erop opmerkzaam wordt gemaakt.  Het Finse Von Hertzen Brothers maakt al platen sinds 2001, maar pas met “Nine Lives” werd de internationale interesse gewekt, eerst in het Verenigd Koninkrijk en ook in Nederland, maar pas nadat de band een ‘Progressive Music Award’ van het Engelse magazine Prog in de wacht sleepte voor de ballad Flowers And Rust. Von Hertzen Brothers was ook genomineerd in de categorie ‘Breakthrough Artist Of The Year’, maar die titel ging naar Big Big Train.

De band bestaat inderdaad uit de drie broers Von Hertzen (Kie, Mikko en Jonne) aangevuld met drummer Mikko Kaakkuriniemi en toetsenist Juha Kuoppala. Als invloeden noemen de broers steevast Led Zeppelin, Deep Purple, Pink Floyd en de Finse psychedelische rockband Kingston Wall (1987-1994).

“Nine Lives” bevat elementen van al deze bands, maar het rare is dat de individuele, compacte songs elk op zich misschien niet altijd onder vlag ‘prog’ zouden worden geschaard, maar het is vooral de ideeënrijkheid op het hele album die maakt dat Von Hertzen Brothers op Progwereld niet mag ontbreken. Openingsnummer Insomniac zou zo op een album van Velvet Revolver of Audioslave kunnen staan. Pittig, uptempo, compleet met koebel. Het tweede nummer is het al genoemde Flowers And Rust, waarvoor de band de ‘Progressive Music Award’ kreeg voor ‘Anthem Of The Year’. Best een aardig nummer, in een langzame 6/8 maat, dat hier en daar aan Marillion doet denken, maar beslist niet het hoogtepunt van het album is.

Dat is wat mij betreft voorbehouden aan One May Never Know, waarin heel duidelijk de echo’s van The Byrds en de Beach Boys doorklinken. Maar ook het hartverscheurende World Without mag er zijn. Na een meerstemmig a capella intro volgt een prachtig refrein dat je op de een of andere manier direct mee kunt zingen. De derde single van de plaat – na Flowers And Rust en Insomniac – Coming Home, is een echte rocksong die in het refrein grappig genoeg heel erg doet denken Franz Ferdinand.

Black Heart’s Cry is een nummer dat regelrecht verwijst naar Steeleye Span en Jethro Tull. En hoe zat het met de verwijzing naar Pink Floyd? Afsluiter Prospect For Escape is een schitterend opgebouwde progsong met een solo waarbij David Gilmour zijn vingers aflikt, een vette climax en een rustig uitkabbelend slot.

Hoeveel referenties kan of mag je aan een band hangen? Je zou haast denken dat de mannen geen eigen geluid hebben, maar niets is minder waar. “Nine Lives” zit met hart en ziel, en met huid en haar stevig geworteld in de beste traditie van de progmuziek én daarbuiten. Zanger Mikko heeft een aangename stem, maar vooral wanneer de broers met zijn drieën samen zingen, komt de muziek tot leven. Von Hertzen Brothers laat zich niet begrenzen door de hokjes waar je ze als recensent in probeert te plaatsen, en wat mij betreft terecht. Deze band past in vrijwel élke collectie rockmuziek en uit mijn playlist gaan ze voorlopig niet meer weg.

(Trek in meer Von Hertzen Brothers na dit? Luister ook eens naar hun meesterlijke cover van 21st Century Schizoid Man van King Crimson. Of naar de single Gloria van het vorige album “Stars Aligned”).

Marcel Debets