VotumAlbum

Het tienjarig bestaan van Votum wordt opgeluisterd met “Harvest Moon”. Dit is het derde album van deze Poolse band. Votum wordt nog wel eens vergeleken met Opeth, Riverside en Porcupine Tree. Dat is niet onterecht. Maar om Votum teveel te vergelijken met deze grote namen doet afbreuk aan de kwaliteiten die de groep in zich heeft. Dat de Polen tien jaar in dezelfde bezetting spelen, zegt genoeg en is hoorbaar op “Harvest Moon”. De stijgende lijn van “Metafiction” wordt op deze schijf immers letterlijk en figuurlijk stevig doorgetrokken.

Kenmerken van de groep zijn de afwisseling van atmosferische passages (soundscapes) met stevige gitaarpartijen, regelmatig wisselende ritmische patronen en melodieuze rock (AOR). Waar genre- en stijlgenoot Osada Vida op dit vlak nog wel eens de mist in gaat, bezit Votum de set lampen die je door de mist loodsen.

Het voorliggende album is er een waar je in moet groeien. Aanvankelijk deelt Votum wat plaagstootjes van zijn mogelijkheden uit. Ik noem de passage met drumpatronen en vette basgitaarspel in Vicious Circle. Het markeert de overgang naar een zeer heavy stuk. Of de tegendraadse drumpatronen in Cobwebs. Vanwege enkele grunt-achtige uithalen van Maciej Kosinski ligt een vergelijking met Opeth hier voor de hand. Deze bijzondere zangkunst horen we alleen nog maar op dit nummer. Of neem First Felt Pain met afwisseling tussen akoestisch en elektrisch gitaarwerk en het heerlijk losse en open drumspel van Adam Lukaszek. Het is voelbaar dat vanaf hier de spanning geleidelijk wordt opgebouwd. Daarvoor verantwoordelijk zijn ook de soundscapes van Zbigniew Szatkowski. Hij gebruikt deze spookachtige en atmosferische synthesizerstukken regelmatig om een nummer mee af te sluiten. Tegelijk vormen ze de intro voor het navolgende nummer.

Licht uit de toon valt de dertien in een dozijn rocker New Made Man. Het nummer is ongetwijfeld bedoeld voor radiodoeleinden. Wanneer de voet even van het gaspedaal wordt gehaald, heeft de stem van Kosinski wat weg van Mariusz Duda (Riverside). Numb doet vanwege zijn vriendelijke sfeer sterk denken aan Lunatic Soul. Rustige zang, akoestisch gitaarwerk, atmosferisch toetsenwerk en subtiele drums laten horen dat Votum zijn kraam ook op andere markten neer kan zetten.

Vanaf Ember Night greep het album mij écht bij de kladden. Wil je horen hoe een mix van Galahad, Riverside en Opeth klinkt? Sluit je ogen en ga er eens goed voor zitten. Het nummer knalt er gelijk vol in, waarna het modern klinkende toetsenspel voor een ander geluid zorgt. Gedurende bijna zeven minuten neemt Votum je mee in een panoramische tocht langs rustig kabbelende beekjes, grazige weiden en ruige rotspaden.

Met Bruises denk je in een jazzyachtig nummer te zijn aanbeland. Schijn bedriegt hier, want langzaam ontwikkelt het nummer zich tot een compact en intens stuk, dat in het tweede deel uitmondt in de onvermijdelijke climax. Het klassiek klinkende pianospel aan het eind dient tegelijk als intro voor een andere highlight: Steps In The Gloom. De eerste minuten doen denken aan David Sylvian. Er volgt een overgang naar een minuten durende passages dat bol staat van prominent spel op basgitaar en elektronische effecten. Wanneer daar een bloedstollend mooie gitaarsolo van Alek Salamonik overheen komt, gaat het grote genieten nog even verder.

De veelzijdigheid van de groep wordt nog eens bevestigd in Coda. Invloeden van Pearl Jam en Alice In Chains komen tussen de ambiente passages terug in dit meer dan zes minuten klokkende nummer.

Op “Harvest Moon” rekent Votum af met in de eerste alinea genoemde referenties. Met dit prima album positioneert de groep zich in hun directe schaduw. Het zou zo maar kunnen dat met het vierde album een inhaalmanoeuvre wordt ondernomen. Het is de hoogste tijd dat Votum zich ook buiten de eigen landsgrenzen laat zien. Bij voorkeur in ons land.

Hans Ravensbergen