VotumAlbum

“Té grote woorden zijn hier niet gepast; beter bewaren we deze voor het tweede album.” Zie hier de slotzin in mijn recensie van het debuutalbum “Time Must Have A Stop“. Altijd gevaarlijk natuurlijk, want zo’n voorspelling is in principe even betrouwbaar als het gemiddelde weeralarm van het KNMI.

Grote vraag is nu of de verwachting twee jaar later is waargemaakt. Om alle sceptici het gras voor de voeten weg te maaien, merk ik direct maar op dat de band er niet in is geslaagd een eigen identiteit te creëren of zelfs maar een poging daartoe te doen. In alle eerlijkheid, het debuutalbum scoort hier zelfs nog beter dan deze opvolger. De ten gehore gebrachte drie kwartier muziek blijft op de millimeter nauwkeurig binnen het speelveld zoals het is afgebakend door bands als Riverside, Opeth en Porcupine Tree. Dat kun je enerzijds een nadeel noemen, anderzijds is de betreffende sound natuurlijk niet voor niets immens populair. Waarmee ik zoveel wil zeggen als: mits je kwaliteit biedt, doe je heel veel mensen telkens weer een groot plezier.

Welnu, het antwoord op deze impliciet besloten vraag is een volmondig ‘ja’. Votum levert volop kwaliteit, heeft overduidelijk met veel liefde en zorg zeven gloedvolle composities geschreven en deze met de nodige vakkennis tot volle wasdom geschaafd. Vakkennis die zich niet beperkt tot de tracks maar ook doorklinkt in de uitstekende productie, die de door deze cd gevraagde warmte draagt. Onwillekeurig dringt de gedachte aan het laatste album van Believe zich hier op.

Votum lijkt zich overigens geheel niet in te spannen om voor de hand liggende referenties te vermijden. Een atmosferische benadering van het songmateriaal, dat is steeds het uitgangspunt en daar slaagt men glansrijk in. Op songs als Glassy Essence en Stranger Than Fiction komt men wel wat rauwer voor de dag met meesterlijke, goed doordachte riffs. Sowieso is het gitaarwerk weer om door een ringetje te halen; het slepende loopje in Glassy Essence is echt verslavend lekker. Deze kwalificatie geldt evengoed voor de toetsen die vaak een ambiente benadering kennen. Een haast pijnlijk mooie song als Indifferent is het resultaat van optimale samenwerking tussen gitaar en toetsen.

Hoewel “Metafiction” je met groot gemak vanaf de allereerste seconde in de greep houdt, heeft men het mooiste toch voor het laatst bewaard met het oorstrelende December 20th. Een song met vele gezichten; een mooi ingetogen start gaat soepeltjes over in knorrend gitaarwerk. Drums en basgitaar geven er vervolgens een funky draai aan met een beat die lekker door de song heen blijft dwalen. Een mooie Opeth–break slaat een brug naar wat ruiger, ligt resonerend gitaarwerk wat juist doordat dit album heel sterk doseert telkens weldadig aandoet. Klasse!

Nee, vernieuwend is het allerminst wat Votum laat horen, de invloeden liggen er duimendik bovenop. Maar de kwaliteit van dit album liegt er niet om. Waar de meeste promo’s na een flink aantal draaibeurten voor onbepaalde tijd de kast ingaan, houd ik dit “Metafiction” voorlopig nog binnen handbereik.

Govert Krul