VoyagerAlbum

De Nederlandse platenmaatschappij DVS is een goed voorbeeld van een maatschappij waarbij de nadruk ligt op kwaliteit in plaats van kwantiteit. Het aantal albums dat door het label is uitgebracht is niet al te groot, maar kwaliteit wordt ontegenzeggelijk geleverd. Ze hebben daar in het zuiden des land duidelijk een paar goede oren aan het hoofd. De nieuwste ontdekking is het uit Australië afkomstige Voyager. De band heeft een aantal bezettingswijzigingen ondergaan voordat men tot dit debuut “Element V” kwam. Langzaam heeft de muziek van Voyager zich veranderd door het evolueren van power metal naar progressieve metal in de breedste zin van het woord.

Sic Transit Gloria Mundi is een sferische opener met een steviger tweede gedeelte dat de weg voorbereid voor To The Morning Light. Stevige gitaarpartijen en vlotte toetsen flitsen van links naar rechts. Drummer Callaghan doet een niet misselijke duit in het goed gevulde zakje. Persoonlijk vind ik zanger en toetsenist Daniel Estrin een openbaring. De man heeft een timbre dat me goed ligt en daarnaast gaan grunts hem net zo gemakkelijk af als hoog.

Voyager weet hun progressieve metal te verpakken in pakkende deuntjes, zoals in Cosmic Armageddon Pt I goed te horen is. Veel afwisseling, stevige gitaarpartijen, sferische toetsen en toch nestelt het nummer zich na een keer beluisteren in je hoofd. Zeer apart zijn natuurlijk de grunts die het nummer (ont)sieren. De gitaristen Rudnicki en De Vattimo vullen elkaar goed aan. Met een speelduur van iets meer dan een minuut zou je verwachten dat Towards Uncertainty een instrumentaal nummer is. Niets is echter minder waar.

Het power metal verleden van de band duikt zo nu en dan op, zoals in The Eleventh Meridian. Beide gitaristen hakken er lekker op los, maar blijken in de rustige gedeelten ook prachtige duetten te kunnen spelen. Tevens wordt een gedeelte van het nummer in het Duits gezongen. Nostalgische gevoelens roept het begin van This Bitter Land op aan de elpee. De naald zakt langzaam op het zwarte vinyl en het gekraak begint. De rest van het nummer plaatst ons echter met beide benen in het progressieve heden. The Ancient Labyrinth is een vlot nummer dat doet denken aan diverse Italiaanse en Duitse bands die zich in de zogenaamde happy metal stroming bewegen. Voyager heeft daar echter symfonische elementen en mooie breaks aan toegevoegd.

Het a capella gezongen en ultra korte Miseria zou niet misstaan in de ochtendmis. Monument is weer een snelheidsmonstertje a la The Ancient Labyrinth. De nodige breaks en ultrasnelle toetsen- en gitaarsolo’s maken dit nummer tot een ware killer voor de nekspieren. Het is onmogelijk stil te blijven zitten bij The V Element. Een instrumentaal nummer dat een heel bekende signatuur heeft die ik nog niet thuis heb kunnen brengen. Het tweede deel van Cosmic Armageddon kent een aantal neo-klassieke invloeden die voornamelijk tot uiting komen in het toetsenspel van Daniel Estrin. Het rustige gedeelte voldoet heel goed in dit nummer na alle snelheid van de laatste paar nummers. Jammer is echter het obligate ‘whoowhowhoooo’ gedeelte.

In Kingdoms Of Control worden Oosterse invloeden verwerkt. U waant zich op een Perzische markt en de hypnotiserende geluiden van de slangenbezweerder komen nader. Daniel Estrin wisselt in Time For Change zijn zangstem weer moeiteloos af met grunts en gefluister. Ook de rest van het nummer is zeer afwisselend, waarbij het echter jammer is dat het einde wordt weggedraaid. Echoes Of Old Terra is een kort uitermate sfeervol instrumentaal akoestisch nummer.

DVS heeft weer een juweeltje ontdekt en uitgebracht. Voyager schotelt de luisteraar op “Element V” bijna een uur lang een rijke schakering aan progressieve metal voor. Ga eens luisteren en laat je verbazen.

Rob van Oosten