VoyagerAlbum

Opvallend, nog voor ik ook maar één noot van het nieuwe Voyager album gehoord had viel de hoge score voor het album op de site Musicmeter al op. Musicmeter.nl is een Nederlandse site waar iedereen zijn zegje kan doen over nieuwe en oude releases, wat soms een divers pallet van meningen oplevert. Ook kan men daar een cd op een schaal van 0 tot 5 met een cijfer beoordelen en “Ghost Mile” scoorde na zeven stemmen al een 4,5! Dat is een hoge score, zelfs na zeven stemmen. Vol verwachting klopte mijn hart toen ik deze cd in mijn brievenbus aantrof. Zal dit het album worden waarmee Voyager definitieve roem gaat vergaren?

Bovenstaande regel over de roem van Voyager wordt wel snel weerlegt door het feit dat dit alweer het tweede album is dat gefinancierd wordt door een crowdfundig actie, dus er is wel degelijk een harde fanbase waar de Australische band op kan vertrouwen. Die fanbase bundelt zich overigens wel grotendeels in het thuisland, Azië en Europa. Dit is het tweede opvolgende album dat met dezelfde line-up is gerealiseerd, een unicum door het grote verloop van diverse bandleden in het verleden. Zo heeft de band in zijn hele bestaan minimaal veertien keer van personeelslid gewisseld en is zanger Daniël Estrin de enige die vanaf het debuut “Element V” in 2004 lid was van de band.

De djent elementen zijn op het zesde Voyager album meer dan ooit aanwezig, net als de  groovy basgitaar, stuwende gitaar-riffs en rollende blastbeats. De band gaat het experiment op “Ghost Mile” niet uit de weg, maar blijft wel binnen de veilige Voyager kaders. Daarnaast is het toch wederom bewonderenswaardig dat Daniël Estrin en de zijnen verschillende metal stromingen als death metal, symfonische, djent en een vleugje power metal weet te combineren met een kenmerkend jaren tachtig sfeertje. Ik verbaas mij bij elk nieuw album dat die combinaties nergens gekunsteld klinken en de tracks keer op keer op frisse wijze worden gebracht. Voyager speelt het ook weer klaar om sterke, pakkende composities te produceren, iets wat de band ondanks de personeelswisselingen bij elk nieuw album voor elkaar krijgt. In de voorbije jaren bleef Voyager zoeken naar een stroming die hen op het lijf is geschreven, maar misschien moeten we wel vaststellen dat deze gevarieerde stijl gewoon het kenmerk van deze band is.

Ondanks het sterke gemiddelde over het hele album springt toch een aantal tracks boven die lijn uit die vooral puntig en direct klinken. Neem bijvoorbeeld What A Wonderfull Day. Dat is strak gemusiceerd en bevat heerlijke meeslepende elementen. Maar ook de titeltrack Ghost Mile heeft dat karakter. De productie is bijzonder dynamisch en vol opgenomen, hoewel ik zanger Estrin graag nog beter in de mix wil horen. Zijn herkenbare en karakteristieke stem verdient het om prominent in de productie te staan. De meest spannende tracks zijn opener Ascension en de afsluitende track As The City Takes The Night, vooral door de complexiteit van beide songs.

Ghost Mile is gewoonweg een prima album geworden, maar voor mijn gevoel is de score op Musicmeter.nl te hoog. De cd is niet van uitzonderlijke kwaliteit maar opent wellicht wel de deur voor nieuwe fans naar het totale oeuvre van de band. Wie Voyager eens live wil aanschouwen kan het Prog Power Europe festival in Baarlo bezoeken in het najaar van 2017. Doe dat vooral, zo vaak kan je de band niet live bekijken in Europa.

Ruard Veltmaat