VulkanAlbum

Progrockers zijn als topsporters. Als progrock muzikant moet je continu op zoek naar nieuwe grenzen, nieuwe mogelijkheden en ontdekken hoever je prestaties kunnen reiken. Dat geldt indirect ook voor recensenten die deze doelgroep moet beoordelen. Een bevlogen recensent moet in mijn wereld continu op zoek zijn naar nieuwe muziek, nieuwe artiesten en bands.

Terugkomend op muzikanten, zoals een sporter jarenlang kan trainen zonder dat hij of zij tot een groot resultaat komt maar vervolgens wel de top drie binnen kan dringen, zo kan het ook vergaan met progrockbands en -muzikanten.

Een ‘nieuwe’ band die we zonder enige twijfel in de wereld van progmuziek moeten introduceren is het Zweedse Vulkan. Hoewel de uit Karlstad afkomstige band al sinds 2006 bestaat heeft de formatie niet altijd dezelfde naam gehad. Van 2006 tot aan het verschijnen van dit album opereerde de band onder de naam Morgeous Garvin. Opmerkelijk is dat de cd’s van de band nooit de burelen van Progwereld wisten te bereiken, tot een tweet op Twitter en een daaropvolgend rondje op Spotify mij attent maakte op het Zweedse kwartet. Als een organisator van een groot progfestival de aandacht vestigt op een relatief onbekende naam binnen de progmuziek, moeten je voelsprieten als recensent gelijk overeind gaan staan.

Als je de drie albums van Vulkan bestudeert valt al snel op dat de band over negen jaar stevig is geëvolueerd. Laten we die alles omvattende conclusie bewaren voor de andere recensies, want alleen over deze cd kunnen we urenlang praten. De muziek op dit album zit vol met invloeden, stijlen en gimmicks en is lastig in één genre te vangen. Het is een ware potpourri van progressieve elementen zonder dat het een kunstmatig geheel wordt. De band weet verschillende progrock kruisingen op verfrissende eigen wijze te verenigen zodat er uiteindelijk een sterke identiteit overblijft.

Een paar invloeden kan ik noemen om een idee te geven wat je moet verwachten. Vulkan vermengt invloeden van Muse, Radiohead en The Mars Volta. De band weet verschillende gemoedstoestanden op te wekken en binnen de songs subtiel te werken met beleving, tempowisselingen en geluidsexplosies. Alternatieve rock ontmoet retroprog, spacerock en moderne metal.

We hebben bijvoorbeeld het mysterieuze en ietwat donkere The Mothership Pt. 1. In het begin wordt er gebruik gemaakt van een versterkte elektrische gitaar waaruit verschillende schurende soundscapes uit ontstaan. In de loop van het nummer worden er vervolgens toetsen toegepast die qua sfeer doen denken aan de jaren zeventig. Het karakter van de song verandert, zonder dat het onnatuurlijk aanvoelt. Langzaam versnelt het tempo en zanger Jimmy Lindblad houdt alles keurig bij elkaar. Heel knap. Vervolgens vallen we dan in een semi akoestisch nummer dat mede door de zang van Lindblad vaak doet denken aan Radiohead, maar ook Muse ligt hier weer op de loer. Moon Over Paris Pt. 2 duurt ruim tien minuten maar verveelt geen minuut. De ene minuut hoor je een mooie dwarsfluit als verrassing, het andere moment een piano, meanderende gitaren, een uitbundige en creatieve drummer en als lijm gebruikt de band een geweldige zanger.

Totaal anders klinkt Chimera. Een in beginsel dromerige song waarin Lindblad samen met gastzangeressen Anima Katoui en La Öberg een bijzondere toevoeging aan het album meegeven waardoor je opnieuw verwonderd raakt. We krijgen versterkte zang te horen van één van de zangeressen wat eigenzinnig en uniek klinkt. Het maakt dit album als kers op de taart in vele facetten bijzonder.

Vulkan etaleert op dit debuutalbum een interessante vorm van retro prog, aangevuld met moderne invloeden, hetgeen verrassend fijn klinkt. Die mix op de juiste wijze presenteren is moeilijker dan je denkt, maar pakt goed uit. Dit album verdient absoluut meer aandacht binnen de wereld van progressieve rock dan het tot nu toe heeft ontvangen. Nationaal maar vooral ook internationaal. Punt.