WalfadAlbum

Muziek maken is net koken. De instrumenten zijn te vergelijken met ingrediënten: elk met hun eigen smaak. Een goede kok weet ze zo combineren dat het resultaat als een geheel aanvoelt. Muzikanten doen iets vergelijkbaars als ze melodieën en klanken zo combineren dat het album consistent, maar ook spannend aanvoelt. “Coilloids” van Walfad is een goed voorbeeld hiervan.

Daar waar op vorige platen nog wel eens een nummer stond dat halverwege verslapte, lijkt hier alles op zijn plaats te vallen, waardoor de aandacht consequent wordt vastgehouden. Er zit bovendien een zekere geldingsdrang in deze muziek. De band, wiens stijl aan The Pineapple Thief doet denken, biedt ons hier een goede veertig minuten aan frisse progrock, met zweverige, langgerekte passages en luide hardrockpassages. Het uitstekende gevoel voor melodie blijft een uniek verkooppunt. De warme stem van Wojciech Ciuraj is daarbij de kers op de taart. Op dit album valt tot slot de Hammondorgel nadrukkelijker op, hetgeen de muziek gewichtig doet aanvoelen en wat bovendien extra dynamiek aan het bandgeluid toevoegt.

Op een nummer als Sisyphus Sons resulteert dit in een mooi gevoel van snelheid. Het is een heerlijke hardrocker die gaandeweg het tempo opvoert om de luisteraar mee te sleuren naar een uitbundige climax. Doelbewust laat de band de muziek niet geheel exploderen. De spanning vloeit over naar het titelnummer dat op deze compositie volgt. Colloids begint haast als een powerballad. Lekker slepende melodieën leiden de luisteraar vervolgens naar het fenomenale middenstuk dat haast doet denken aan post-rock door de repetitieve gitaartonen en tribale drums. De hardconclusie verzorgt uiteindelijk  de catharsis. Jottings is het volgende hoogtepunt. Het heeft een lekker militaristisch begin, wat een bedrukkend gevoel creëert, alsof een nekklem steeds verder wordt aangeschroefd, waaruit je – finaal in ademnood – pas tweeënhalve minuut later wordt bevrijd. Een heerlijke adempauze volgt. De lekker lang gesponnen gitaartapijten die vervolgens worden ingezet, voelen aan als een nostalgische verlossing. Erg mooi!

Het valt op dat de composities niet te bombastisch klinken en dat ook de plaat geen moment te lang duurt. Elk van de nummers versterkt de volgende. “Colloids” voelt daardoor aan als een eenheid. Dit toont een zekere terughoudendheid die de muziek ten goede komt, hoewel ik wellicht enkel nog is een verassingmoment mis: een verschroeiend hoogtepunt dat tijden lang bijblijft. Deze plaat is weliswaar consistent degelijk en aangenaam, maar een vijf sterrengerecht heeft net iets meer nodig. De band is niettemin erg gegroeid. Ze lijken zelfs maar een paar stappen van een meesterwerk verwijderd.

Kortom een uitstekend album! De zweverige symfo houdt de aandacht volledig vast, waardoor dit een plaat is waar een beetje muziekliefhebber zich geen buil aan kan vallen. Deze afgepaste muziek toont een band die aan het groeien is. “Colloids” is een aanrader!

Luke Peerdeman