Warmrain is een band uit Engeland die naast twee gitaristen, te weten Leon Russell en Matthew Lerwill verder bestaat uit Simon Bradshaw op basgitaar en Craig Blundell op drums. Laatstgenoemde is als enige bekend in onze genre vanwege zijn werk voor onder meer Steven Wilson en Steve Hackett. De groep bestaat al wat jaartjes en komt voor ons ‘out of the blue’ met een dubbel-cd aanzetten. Naast de vijftien nummers die meer dan anderhalve uur muziek opleveren zit er in mijn pakket ook nog eens bonus-ep bij die “Here Comes The Rain Again” heet. Deze bonus-ep kwam al eerder dit jaar separaat uit wat duidelijk als opwarmertje diende, zodat we konden weten wat voor regenfronten naar ons toe kwamen aandrijven.
Over de ep kunnen we kort te zijn. Het titelnummer, dat een cover is van het gelijknamige nummer Here Comes The Rain Again van The Eurythmics, is een versie waarmee je hier gelijk de sfeer en teneur van het volledige album hoort. Deze cover is een gezapig nummer geworden doordat ze het een versnelling lager spelen. De gitaarsolo’s in de verschillende versies op de dubbel-cd en de ep redden het nummer nog een beetje. Met John Mitchell (Arena, Lonely Robot, It Bites, Kino, Frost* ) die het geheel gemixt heeft en sporadisch wat toetsen beroerde en tweede gitaar speelt had er naar mijn believen wel een keer een zware bui of donderwolk mogen laten overdrijven.
En hebben we ditmaal een goeie zanger dan is het allemaal helaas niet echt prog rock te noemen. De zacht zalvende stem van Leon Russell leidt ons namelijk langs rustige en uitgesponnen Blackfield luisterliedjes. Met een ‘verkouden Steven Wilson zangstem’ in deze geluidsproductie lijkt het alsof Leon zachtjes in je oor zijn warme teksten influistert, terwijl hij je met een paraplu je droog houdt van de zacht tikkende regendruppels.
Aan het voor hun doen stevige openingsnummer Fading Star wordt nog wel een verborgen Kashmir riff van Led Zeppelin meegegeven maar verder zijn het allemaal breed uitgemeten rustige proggy pop songs met in een handvol nummers gitaar uithalen a la Pink Floyd waar Alone In Silent Harmony wel tot het fraaiste behoort, maar dit is toevallig of niet dan ook het enige instrumentale nummer. Absent Friends heeft jaren in de week gelegen en dat hoor je, want al walsend wordt er in ruim acht minuten heerlijk opgebouwd naar een fraaie Gilmour’eske gitaarsolo. Absent Friends (Reprise) op de tweede cd valt dan echter weer tegen, simpelweg omdat er geen gitaarsolo uitgegooid wordt en het geheel daarmee als de welbekende nachtkaars uitgaat. Hier komt de makke van Warmrain goed naar voren. Het is helaas teveel van hetzelfde in dezelfde langzame stijl en dito tempo. Als de gitaarpartijen op New Dawn ook nog erg veel lijken op Don’t Leave Me Now van Pink Floyd dan hebben we het wel gehad met de progressieve invalshoek.
Warmrain doet zijn naam wel eer aan en is daarmee een warm bad voor liefhebbers van Blackfield die in de relaxmodus fraaie luisterliedjes brengen. De broeierige atmosfeer die een warm buitje brengt wordt benadrukt door de lome jazzy drum style en het tactisch gebruik van de drumstickkwastjes op heel rustige momenten waarmee de meeste nummers nog meer een singer/songwriter worden. Fijn bij een wijntje op de bank met een mooie vrouw (of man, naargelang je voorkeur) en wachten op spannende momenten. Van de muziek moet je die helaas niet verwachten. Het blijft op een viertal nummers na allemaal rustig voortkabbelen. Voor diegene die alleen op de bank zitten; er zit een heel verhaal achter dit album. De opnames waren een pelgrimstocht naar de zee van Cornwall en hebben de nummers van het album een dagboekdatum als titel meegekregen. Op hun website kun je in verschillende invalshoeken er meer over lezen. Luistertip daarbij is het slotnummer Equilibrium en deze gelijk in de repeat modus te zetten. Het grotendeels instrumentale nummer zwaait het verhaaltje daarbij passend langzaam uit. Al met al is het vele materiaal naar gelang je voorkeur voor bij of in het haardvuur om een bekende cabaretier te mogen quoten.
Jos Driessen