Watertouch is een band uit het Zweedse Borlänge, thuishaven van Anekdoten. De invloed van deze band is niet beperkt tot het co-auteurschap van één van de stukken op deze debuutplaat (Jan-Erik Liljeström van Anekdoten schreef mee aan Foxhunt.), je hoort ook in het donkere geluid de voorkeur voor authentieke instrumenten en de absolute hang naar de sounds van de jaren ’70, zoals Deep Purple, Carlos Santana en Focus.
Watertouch is niet uitzonderlijk in zijn hang naar vervlogen muziektijden. Elke week staat er wel een nieuw bandje met heimwee op, meestal niet met bijzondere resultaten. Maar deze vier heren kiezen toch wel een aardige invalshoek. Ze weten goed gebruik te maken van dynamiek en de herkenbare klanken van muziekinstrumenten als de vibrafoon en verschillende toeters. Daarnaast zijn de mannen uitstekende muzikanten, met name toetsenist Per Wiberg is een meester op het orgel. Gitarist Patrick Salin is wel heel erg beïnvloed door Richie Blackmore.
Het resultaat is een aanstekelijke kruising tussen orgel-rock van het type Deep Purple, folk en jazz met wat licht-progressieve kantjes. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het openingsnummer Maybe I’m A Muslim, waar het stevige en wat ouderwetse geluid een fris randje krijgt door de sitar van producer Tommy Andersson. Je kunt je voorstellen dat het met een dot modern geluid en wat gierende synthesizers ook een stuk van Derek Sherinian had kunnen zijn.
Foxhunt is een uptempo rockversie van Ierse folkriedels, waarin ik eigenlijk elk moment een stukje jodelen verwachtte te horen. (Het bleef gelukkig uit.) In plaats daarvan nam de band wat gas terug voor een meer jazzy passage. Dat de band die stijlen moeiteloos aan elkaar plakt, is geen kleine prestatie. Tegelijk komen de meeste stukken vooral de wat oudere luisteraar bekend voor en dat haalt het avontuur er een beetje uit. De composities zijn zeker in de thema’s meer dan een beetje voorspelbaar. Je kunt het ook positiever uitleggen: dat vertrouwde geluid voelt een beetje als thuiskomen en het draaien van “We Never Went To The Moon” is een behaaglijke handeling.
Hoogtepunt is Just Before Cleavage Hill, dat door de trompet van Nils Andersson en de saxofoon van Thomas Alm een heerlijk ontspannen jazzy sfeertje heeft. Mooie blazers over een ronkende Hammond, daar had ik eigenlijk veel meer van gelust dan dit ene nummer. Fantastisch!
Op twee nummers na zijn alle stukken instrumentaal. Gelukkig maar, want zanger (en belangrijkste componist Salin) is niet alleen behept met een erger Scandinavisch accent dan Roine Stolt, hij is ook zeker geen goede zanger. Zijn vervormde gemurmel en geschreeuw vormen een ernstige smet op dit anderszins zeer verdienstelijke plaatje. Dat is zeker jammer voor het titelnummer, dat met z’n aanstekelijke tempo en lekkere thema’s een wereldnummer had kunnen zijn.
Nog een minpuntje: de nummers zijn wat zenuwachtig geknipt. Uitklinkende en nagalmende klanken krijgen geen kans om door te resoneren maar worden abrupt weggedraaid.
Wie evenals ik zijn Deep Purple platen zó vaak gedraaid heeft dat echt geconcentreerd luisteren eigenlijk niet meer lukt, krijgt met Watertouch wat nieuwe wijn in zijn oude zak. (hè?) De band belooft veel voor de toekomst. Je gunt ze een producer als Jonas Reingold. Vooralsnog is dit een groeibriljantje met een paar foutjes.
Erik Groeneweg