WaveAlbum

Wat is dat toch met Poolse bands? Ik ben een groot liefhebber van bijvoorbeeld Albion en Quidam, en geniet van de melancholie die van de muziek afdruipt. Wave maakt niet de (neo)prog van deze bands, maar heeft wel die typisch Poolse melancholieke touch.

“Dream” is mijn eerste kennismaking met deze band. Om maar met de deur in huis te vallen: Wave maakt intrigerende muziek waar je met volle aandacht naar moet luisteren. Daarmee is “Dream” ook een groeiplaat die steeds meer van zijn geheimen prijsgeeft. Het is niet heel eenvoudig om de Wave in een hokje te plaatsen. Het is een mix van progressieve rock, space rock, ambient, post rock en gothic. Wat het bovendien mooi maakt is dat “Dream” een consistent geheel is, de nummers zijn met elkaar verbonden. Dat maakt dat “Dream” bij uitstek in z’n geheel beluisterd kan worden.

Pavement Reefs begint mysterieus. Het heeft iets kalms en klagends. Alsof je ergens bent waar je niet uit kunt. Ik vind het tweede nummer See-through Shape (for Bruno Schulz) erg fraai, met name het instrumentale tweede gedeelte dat door uitstekende toetsen wordt gedomineerd met een haast toegankelijke finale.

Night Wishes begint spacy en donker. Er wordt een gordijn van sferen opgehangen. De fluisterende en bezwerende zang past er op zich bij, maar ik vind het niet heel mooi. Dark begint impressionistisch. Ook hier nog meer die fluisterende zang. Over dit alles wordt zowel een gothic als een jazzsausje gegoten. Dat levert mooie muziek op, intens maar het vraagt wel veel van je als luisteraar.

Na deze nummers komt de “Dream” pas echt tot leven met werkelijk geweldige songs: met name So Cold en Dream. Stel je voor dat Katatonia de metal helemaal zou laten varen, en combineer dat met Poolse symfo en een fikse lading gothic. Plus, en ik val in herhaling, toetsen die er echt toe doen. Ik heb zelden muziek gehoord waar de toetsen aan de ene kant zo dominant en aan de andere kant zo ondersteunend zijn. En alles blijft, ja daar houd ik van, ten dienste staan van het nummer.  En met een baslijntje die zo van The Cure of New Order lijkt te komen. In het nummer Hyper hoor je nog een mondharmonica, alsof je naar de late Talk Talk luistert,

Het absolute prijsnummer op deze cd is het titelnummer, de laatste song op deze cd. Het nummer staat bol van melancholie, is geweldig opgebouwd en kent een ijzersterke finale. Emotie, mensen, emotie. Een geweldige blend van gothic en progressieve rock. Het nummer stopt op precies het juiste moment, de argeloze luisteraar in verrukking en verwarring achterlatend. De lading en intensiteit spat werkelijk van dit nummer af. Alsof Albion en The Sisters of Mercy elkaar hebben gevonden.

Kortom, u merkt ik ben enthousiast over deze cd. Wave wijkt af van de bekende progpaden, en maakt muziek die uitblinkt qua intensiteit en melancholie. Bij tijd en wijlen ook best moeilijk om naar te luisteren, maar wat is de muziek intrigerend. “Dream” is wel een plaat die je wil blijven beluisteren. Er staan geweldige songs op deze plaat. De combinatie van prog en de jaren ’80 staat als een huis.

Ik ben enorm benieuwd naar de volgende release van deze band. Als Wave het lukt om een plaat te maken met alleen nummers van het niveau See-through Shape, So Cold en Dream dagen zij zonder twijfel de grote namen van de hedendaagse prog uit. Voor nu: “Dream” is een uitstekende plaat, met een eigenzinnig geluid.