We Insist!Album

Je herkent het vast wel. Na een drukke dag thuis even lekker ontspannen. Aangenaam muziekje in de cd-speler en comfortabel onderuit op de bank genieten van de (kalmerende) klanken die door de luidsprekers de woonkamer in worden gestuurd. De kans dat deze geluiden afkomstig zijn van “The Babel Inside Was Terrible” van het Parijse avant-gardistische gezelschap We Insist! acht ik evenwel bijzonder klein.

De vijf Fransen roepen op dit album namelijk een moorddadig mengsel van avant-garde, hardcore, (free)jazz, mathrock, metal, noise, progressieve rock, psychedelische rock en punk in het leven, die de luisteraar al snel naar adem doet happen. De nieuwe plaat bevat elf energieke muziekstukken, variërend in lengte van ruim drie tot meer dan vijf minuten, die mij in het algemeen en mijn gemoedsrust in het bijzonder behoorlijk op de proef hebben gesteld.

Op “The Babel Inside Was Terrible” tracht We Insist! immers een samensmelting te bewerkstelligen van bands als At The Drive-In, Don Caballero, Fugazi, King Crimson, NoMeansNo, Primus en Tool. Edoch, door de wel zeer uiteenlopende muziekstijlen van de desbetreffende bands gaat dit proces evenwel niet altijd van leien dakje. Trouwe lezers van mijn schrijfsels weten dat ik niet over één nacht ijs ga en dat ik me graag op het verkeerde been laat zetten, maar We Insist! vertilt zich hier toch iets te vaak.

De ontembare dadendrang van het geestdriftige kwintet resulteert dan ook verschillende keren in een wanordelijke janboel, die het luisterplezier nadelig weet te beïnvloeden. De nietsvermoedende luisteraar wordt als het ware als een flipperkastballetje heen en weer gekatapulteerd, waarbij zijn inspanningen om de muziek te doorgronden vrijwel nergens beloond worden. Met een springerigheid van een stel jonge maagden tovert het gezelschap het ene zenuwslopende ritme na het andere uit de mouw. Het aantal vierkwartsmaten is dan ook op één hand te tellen, maar deze moeilijkdoenerij doet mij evenwel buitengewoon weinig.

Tot mijn grote verbazing en dito teleurstelling lukt het me dan ook hoogstzelden om de bijna vijftig minuten durende plaat in één luisterbeurt uit te zitten. De tegen het overspannen aanleunende, af en toe panische geldingsdrang van We Insist! leidt op “The Babel Inside Was Terrible” namelijk tot een dusdanig onevenwichtig eindresultaat. Hierdoor brengt de plaat om de haverklap een bijzonder nerveus effect op mij teweeg.

Dit album is dan ook beslist niet geschikt om na een dag vol allerlei belevenissen even lekker thuis op te zetten. Nu ik wat langer hierover nadenk, kan ik eigenlijk helemaal geen geschikt moment bedenken om deze branie schoppende drukdoenerij zonder enige dwang in de cd-speler te stoppen. Tenzij je jouw bezoek respectievelijk de gordijnen in of het huis uit wilt jagen of wanneer je een recensent voor een webmagazine bent.

Frans Schmidt