WebAlbum

Dave Lawson is waarschijnlijk een slecht slaper. Tenminste, zo rond begin jaren zeventig moet hij ooit in zijn bed hebben gelegen en gedacht hebben – ik ga – omdat ik toch niet kan slapen – een Concerto schrijven voor bed. Of nog beter, voor de springveren die een matras ondersteunen, want een Concerto For Bedsprings klinkt wat lekkerder in de mond. Nu slaap ik op een latten bodem, en meestal vijf seconden nadat ik mijn kussen raak, dus ik ben wellicht een slechte keuze als recensent voor de voornaamste, vroeger plaatkant-vullende track van dit meesterwerkje.

Heel het gedoe rondom Episode Six, The Web. Web en Samurai is een complete kriem voor discografisten. Ik streef geen compleetheid van gegevens na, maar het komt erop neer dat een jonge knaap genaamd Dave Lawson in een band zat die Episode Six heette. Op een gegeven moment zag hij een band spelen, die heette The Web. Die hadden net een lp gemaakt, genaamd “Theraphosa Blondi”, en hadden een erg goeie zanger, genaamd John L. Watson. Die ging echter een solocarrière beginnen (zoals we inmiddels weten, niet erg succesvol), zodat Lawson dan maar besloot plaats te nemen in de groep. Het ‘The’ voorzetsel werd weggelaten, maar ook de stijl veranderde compleet. Lawson was een veel meer klassiek beïnvloede componist, en liet zich gelijk gelden middels het in 1970 opgenomen plaatje “I Spider”.

Nu moet je weten dat ik een bloedhekel heb aan termen als ‘zijn tijd ver vooruit’ en ‘naïef maar veelbelovend’. Ik kan prima uitstijgen boven de gedateerdheid van bepaald materiaal, en verwacht dat eveneens van de lezer van deze recensie. Natuurlijk hangt er een zweem van vroege-jaren-zeventig over de muziek van Web, maar de melodieën en thema’s waaruit de muziek is samengesteld, de coherentie van materiaal en de uitwerking van het geheel is voorbeeldig. Met name de structuur van Concerto For Bedsprings, de opzwepende toetsen- en pianopartijen van Lawson zelf, de heerlijke saxofoonpartijen.

Ook de vier tracks op de oorspronkelijke tweede kant zijn van hoge klasse. Met name in het instrumentale Ymphasomniac laat de groep rasmuzikanten horen wat werkelijk progressieve rock is. Niet alleen swingt het de pan uit, er wordt tevens voortreffelijk gemusiceerd. De productie is van grote klasse. De twee drummers Lennie Wright en Kenny Beveridge bieden een opzwepende basis voor een zalig thema aan het einde, waarover saxofonist Tom Harris en dus toetsenist Lawson heerlijke solo’s weggeven. Puik!

Vergelijkingen trekken is haast zinloos, maar buiten de hele proto-progcollectie van die tijd, zou ik voorzichtig de vroege King Crimson durven noemen, hoewel de muziek van Web vele malen melodieuzer is, en bovendien behept met een vriendelijk nachtclubsfeertje. De uitstekend verzorgde remaster van Esoteric biedt als toetje nog een complete live-uitvoering van het concerto plus Love You, die in uitvoering niet veel verschillen, maar wel perfect laten horen dat Web voornamelijk live het beste tot zijn recht kwam.

“I Spider” is een klassieker die op gelijke hoogte staat en te vergelijken is met het gelijknamige werkje van Indian Summer, Rare Bird´s “As Your Mind Flies By” en “This Is Gracious!” van Gracious. En zoals van bijna alle bands op http://www.vintageprog.com/ (een essentiële site voor ouwetroep-prog, overigens) is er tegenwoordig ook een MySpace (waar overigens gewoon bijna de hele plaat opstaat, dus waar is nu jouw excuus?)

Markwin Meeuws