Weend oAlbum

Het is aangenaam om ongegeneerd enthousiast te mogen zijn. Zeker als het om een relatief onbekende band gaat. Bij wijlen weten underdogs even overtuigende muziek te maken als de gevestigde namen in de progrock scene. Weend’O blijkt in elk geval een band te zijn voor wie de bekendheid niet snel genoeg kan komen.

De muziek van deze Fransen doet, met name door de zang van Laetitia Chaudemanche, denken aan The Gathering. Een band als Porcupine Tree komt ook in gedachten, vanwege de vergelijkbare afwisseling tussen sfeervolle, Pink-Floyd‘esque passages en metal. Ofschoon de klanken hierdoor vertrouwd aanvoelen, weten deze muzikanten zich te onderscheiden door consequent met aangename melodieën op de proppen te komen. Bovendien klinkt Weend’o net iets symfonischer door de nadruk op het toetsenspel.

De band creëert tevens beklijvende composities vol met excellerende spanningsbogen die dan weer verrassend van sfeer veranderen en dan weer uitmonden in een overtuigende climax. Dit merk je bijvoorbeeld goed bij Angel Dust. De openingsrif klinkt zwaar, waardoor je knalvuurwerk verwacht. De funky baspartijen creëren echter eerder een lome sfeerschets, waarna de drums het ritme stevig voortduwen. De muziek klinkt steeds hectischer. Er staat iets te gebeuren! Een snarenuitbarsting levert inderdaad de geanticipeerde uitbarsting. De climax kent bovenal een prachtige interactie tussen gitaar, drums en toetsen, waarnaast de break rond zes minuten nog een heerlijk rustpunt is.

Het titelnummer is eveneens erg sterk. Een mysterieus, koud begin kijkt al uit naar het gitaarritme dat weldra wordt ingezet. Hoewel de weelderige stem van Chaudemanche het podium betreedt, kan de gitaar de spotlight niet worden ontzegd. De snaren van gitarist Térence Nguyen Van indiceren dat de muziek heftiger gaat worden. Het tweede gedeelte is echter opvallend idyllisch. Het drijft dan ook op het heerlijk klassieke pianospel. Een stilte voor de storm? De klap komt in de derde akte! De gitaren neigen naar metal, de basgitaar zet een hoekiger ritme in en Leatitta klinkt gedecideerd en strijdbaar op het moment dat de registers finaal worden opengetrokken. Vernietigende toonladders laten het doek vallen. Een requiem blijft nog over om het nummer uit te leiden. Zo’n epic veroorzaakt kippenvel van top tot teen! Uitstekende instrumentbeheersing wordt op deze plaat versterkt door goed uitgedachte composities.

Desalniettemin kent dit album één mankement. De teksten zijn het zwakste aspect van deze plaat. Erg zweverig, ofschoon ze wel een zekere levenslust uitdrukken. De lyrics vallen tijdens het beluisteren gelukkig niet echt op en – laten we wel wezen- ze zijn dan ook verre van de enige symfoband wiens teksten te hoogdravend zijn. Verder zie ik geen minpunten.

“Time Of Awakening” is mijns inziens een meesterwerk! Progmetal met een mooi evenwicht tussen symfo en metal. Intense muziek die door middel van aangename ritmes de aandacht volledig opeist. De teksten zijn weliswaar wat pretentieus, maar door de prachtige stem van Caudemance valt dat nauwelijks op. Zulke kippenvelopwekkende muziek zou eigenlijk door meer mensen moeten worden beluisterd.

Luke Peerdeman