Ik houd er wel van als folk en progressieve rock een verbond met elkaar sluiten. Een goed voorbeeld daarvan is het Franse Wegferend. Deze band ontstond in 2018 met de zussen Manon en Alexia Cazaméa. Al snel voegde de percussionist Thomas Boissier zich bij de dames. Een jaar later verscheen “En Autremonde – Chapitre Premier”. Nu, in 2023, is het tweede hoofdstuk verschenen. Volgens Thomas Boissier gaat het niet zozeer om een conceptalbum, maar is er wel een gemene deler. De Autremonde is de ‘andere wereld’, die zich bevindt in het brein van eenieder. Ieder mens kan door de poort gaan en deze ‘andere wereld’ binnentreden. Voor Wegferend gaat het er om hoe de mensheid weer verbonden wordt met de natuur en andere wezens dan alleen mensen. De teksten en de muziek zijn dus zowel aards als spiritueel geladen. De teksten zijn in het Engels, Frans en een oude taal die aan het Frans verwant, maar aan het verdwijnen is.
Het fijne van het verbond tussen folk, traditionele muziek en progressieve rock is dat het heel melodieus is. Wegferend doet er nog een fijn melancholisch dekentje overheen. Een haast Scandinavisch dekentje. En dan kom je tot een bepaald muzikaal levensgevoel dat levensbeschouwelijk anders wordt ingekleurd, maar wel universeel is. Wegferend is met name gitaar- en percussiegericht. De uitstekende zang van Alexia Cazaméa zweeft over het tapijt van gitaren, percussie en fluiten. Wat mij verder aanspreekt in de muziek is de ruimte die wordt geboden. Niks wordt dichtgetimmerd.
De cd begint met Gedim. De muziek is open en geladen. De zang van Cazaméa dartelt door de melodie. De percussie voegt extra spanning aan het nummer toe. Het repeterende karakter geeft het nummer een bezwerende lading. Het tweede nummer is Holy Ghost. Dit is meer uptempo. Het heeft een wat meer gejaagd karakter. De stemmen van Alexia en Manon kleuren mooi bij elkaar. Daarna volgt The Wayfarer, wat mij betreft het hoogtepunt van deze plaat. De muziek klinkt nostalgisch en melancholiek. De melodie is mooi en de fluiten geven de muziek een ragfijne folky touch. Heel mooi is het harmonieuze vocale gedeelte in dit nummer. De betoverende sfeer doet wat Keltisch aan.
Druide is een midtempo nummer met schilder/gitarist Jeff Grimal op gitaar. In vergelijking met de andere nummers gebeurt er niet zoveel, ik vind het wat minder aansprekend. Lost in Reveries is een melancholiek nummer met woordloze zang. Het nummer klinkt aards en bezwerend. Jos L’Uèlh De La Breissa wordt gezongen door percussionist Thomas Boissier. Het is een donker en dreigend nummer. Door de grommen en screams refereert het in die zin aan metal. De muziek blijft donkere progfolk. Muzikaal vind ik het dik in orde, maar ik prefereer wel de zang van Alexia Cazaméa. Op het moment dat zij begint te zingen, heeft de muziek weer die bezwerende tint. Het album sluit af met En Autremonde. De woordloze zang en de mystieke muziek leiden je als luisteraar de ‘andere wereld’ binnen.
Een vermelding waard zijn de tekeningen van Marine Joumard bij elk nummer in het tekstboekje. Kortom, dit Franse drietal heeft een interessante plaat gemaakt voor eenieder die het verbond tussen prog en folk wel kan waarderen.