Wet RabbitAlbum

Sommige muziek heeft haast iets filmisch. Denk hierbij bijvoorbeeld aan ritmes die niet zouden misstaan onder een achtervolgingsscène. Een synthesizermelodie die past bij een tearjecker, of juist een wervelende climax die zelfs in een film het hoogtepunt zou maken. ‘Of Clocks and Clouds’ staat vol met dit soort beeldende muziek. Voor een ietwat onbekende artiest uit Hongarije is dat bepaald niet slecht.

Wet Rabbit maakt met andere woorden erg sfeervolle muziek. Zoltán Sóstai, de man achter Wet Rabbit, noemt het zelf elektronische progrock. Dat label lijkt me niet helemaal adequaat, aangezien je daarbij eerder zou denken aan een artiest als Klaus Schulze. Dit album bevat eigenlijk vooral toegankelijk symfonische rock met wat meer nadruk op de synthesizers. Op sommige momenten doet ‘Of Clocks and Clouds’ zelfs wat denken aan de muziek van Anethema rond 2010. Hoewel deze muziek dat niveau niet haalt, moet wel worden opgemerkt dat dit album best heel avontuurlijker klinkt. Sommige wendingen zijn zelfs bijzonder verrassend en smaakvol, zo ook bijvoorbeeld de wijze waarop de gitaar in conclaaf gaat met de synthesizers bij No More Time. Een prachtig contrast tussen warme en koude tonen. Het gebruik van geluidseffecten is ook erg opvallend. Het geeft deze plaat zijn filmische sfeer.

Het grootste minpunt is de stem van Sóstai, die is namelijk wat dunnetjes. De muziek zou beter tot zijn recht komen met een betere zanger. De zang wreekt zich met name op de Peter Gabriel-cover: Red Rain die als bonusnummer aan het album is toegevoegd. Het is weliswaar gedurfd om een klassieker te coveren, zeker van een artiest met zo’n karakteristieke stem, maar hierdoor blijft de vergelijking met origineel helaas als het zwaard van Damocles boven deze cover hangen. Gelukkig is het, het enige wat echt tegenvalt. De rest van de composities overtuigen zelfs

Met Kill the Robots bevat dit album bovendien een meerdelige epic. Het intro duurt mijns inziens net iets te lang, maar als het nummer eenmaal het tempo oppakt, dan is het genieten geblazen. Het gitaarwerk waarmee het intro wordt vervaagd, mag zelfs bijzonder smaakvol worden genoemd. Het middenstuk rond 13 minuten is daarnaast erg spannend. Het legt gelijk bloot wat deze artiest, gedurende het hele album al goed doet: intrigerende elektronica, langzaam opbouwen naar een climax. De climax van deze compositie is dan ook heerlijk melancholisch.

Dit is bepaald geen slecht album. De zang is weliswaar niet zo sterk, maar de rest van de muziek is erg goed verzorgd. Deze plaat bevat heerlijke gitaar- en synthesizerduellen en het gebruik van geluidseffecten is zeker origineel te noemen. Of Clocks and Clouds is een ruwe diamant. Er kan zeker nog wel wat worden verbeterd, maar de potentie van deze artiest is absoluut hoorbaar.

Luke Peerdeman