What Aleph SaidAlbum

Het is heiligschennis als ik zeg dat ik sommige postrock-albums beter zou vinden als er zang zou zijn toegevoegd. “Not done,” zal de postrock-purist zeggen.

In het geval van deze band is het van mijn kant ook niet eerlijk, want de muziek van What Aleph Said is afwisselend en spannend genoeg om de aandacht vast te houden. What Aleph Said is een kwartet en ontstaan in 2010 in Lausanne, in het Franstalige gedeelte van Zwitserland. De band fabriceert dus instrumentale muziek en bracht zijn eerste gelijknamige ep uit in 2017, toen het nog als trio bestond. Een tweede ep verscheen in 2019 en vanaf dat moment speelden ze als viertal, om precies te zijn met een extra gitarist. In 2021 brachten ze hun eerste album uit onder de naam “Aeonia”.

‘Aleph’ – vrij vertaald ‘eeuwigheid’ – is een centraal begrip in de verbeelding van de band. Het dwingt ons om terug te denken aan wat er in de wereld gebeurde in een ver verleden. “Aulasy”, de titel van de cd, is een verzonnen woord dat rechtstreeks is overgenomen uit de Dictionary of Obscure Sorrows, naar het boek van John Koenig. Het is een poëtische benadering – en samengesteld – om gevoelens en gedachten uit te drukken die de Engelse taal niet in één woord kan vatten. Het definieert op poëtische wijze emoties die we allemaal voelen, maar waarvoor we simpelweg geen woorden hebben om ze uit te drukken.

De band speelt in de basis een mix van postrock, prog en stoner. Wanneer je voor het eerst luistert, zul je overlappingen horen met een band als Long Distance Calling. Het album start voortvarend met Taklamakan, dat gelanceerd is via YouTube met behulp van AI-technologie. Het begint rustig en melodieus maar krijgt steeds meer ballen en power naarmate het nummer duurt.

Permafrost doet op sommige momenten denken aan de dromerige shoegaze van Alcest. Het klinkt binnen de productie van deze Zwitserse band net even wat harder, wat minder gepolijst. Oreida krijgt die Alcest-stempel ook mee, het is vooral de sologitaar die dat gevoel overbrengt. Die productie zorgt voor meer mooie details, zoals de basgitaar in Astral. De productie, mix en mastering van het album is over de hele linie erg aangenaam. Alles is goed op elkaar afgestemd met aangename surround cadeautjes. En het zit hem dan in de kleine details, zo klinken de drums in het begin van Pulsar heerlijk in je speakers of oortjes. Het nummer klinkt binnen postrock-kringen ongetwijfeld heel herkenbaar, zeker de gitaren, maar is gemoedelijk, klinkt vertrouwd en aangenaam.

Natuurlijk heeft What Aleph Said een heerlijk instrumentaal album afgeleverd. In mijn beleving zou het nog mooier, nog specialer zijn als een vocalist de taart had gegarneerd met een dikke kers. Maar dat zal mijn afwijking zijn, of liever; misschien zet het mijn eigen verbeeldingskracht aan het werk. Ongetwijfeld.