WheelAlbum

Diversiteit in alle facetten.

Ondanks deze band een Amerikaanse indruk wekt, of in elk geval een Angelsaksische, blijkt dit na bestudering van de site en biografie allerminst zo te zijn. Wheel is een Finse band, maar je wordt tijdens het luisteren wat op het verkeerde been gezet door de zanger, die speciaal voor de band geïmmigreerd is van het Verenigd Koninkrijk naar Finland. De verwarring ontstaat wellicht ook door het type muziek wat Wheel produceert.

Het is gewaagd om deze band in een bepaalde hoek te drukken en dat zal ik gedurende deze recensie proberen niet te doen. Je gaat zo meteen veel vergelijkingen lezen, maar als je die parallel over een andere track kopieert zal je hoofdschuddend denken waar de eerder vergelijking op gebaseerd is. En terecht. Want diversiteit is wat de klok slaat op “Moving Backwards’. Dat uit zich in de muziekstijl, maar ook doordat zanger James Lascelles een breed bereik heeft binnen zijn vocale kwaliteiten.

Vultures, de single en opener van het album, begint lekker vet met stevige gitaren en vervolgt snel met een catchy geluid. De refreinen doen denken aan Tool, niet in het minst door zanger Lascelle, die regelmatig overeenkomsten kent met zijn collega Maynard James Keenan. Ook de slottrack van het album Lacking heeft een duidelijke Tool (en rip-off band Soen) invloed gekregen.

In de ruim tien minuten durende track Wheel krijgt drummer Santeri Saksala de hoofdrol toebedeeld en brengt zijn ritmesectie met lekker veel smaak. Pas na een paar minuten olijk tromgeroffel komt er meer variatie in de track en mengen de gitaar en basgitaar zich nadrukkelijker in de song. Hoewel de gelijkenis niet altijd eenduidig is, doet dit mij vooral denken aan een band als Riverside.

Liefhebbers van verslavende basritmes moeten Skeletons checken, een instrumentaal nummer waarin je heerlijk kan verzanden in de mooie groves van de basgitaar. Hoewel er een dromerige sfeer sluimert blijf je toch alert wat er in de muziek speelt. De percussie van de djembé in het nummer doet wederom sterk denken aan de Zweedse band Soen. Ondanks de genoemde namen hoor je ook verschillende inventieve injecties binnen de muziek. Een motivatie voor de liefhebbers van basgitaren om deze cd te kopen ligt voor de hand: de bas speelt een belangrijke en positieve rol op dit album. Mikko Määttä is een begaafde snarenplukker, dat bewijst hij gedurende de vijftig minuten lang op deze cd.

De diversiteit en inventiviteit wordt vooral bewezen in Tyrant, waaruit excellente prog geëtaleerd wordt. Er gebeurt veel; van dromerige stukken tot een mooi opbouwend karakter, bijzondere baslijnen en verschillende gitaarpartijen. Hier doet de band mij sterk denkan aan Boil, voor een groot gedeelte door de zang, die in dit geval te vergelijken is met die van Boil zanger Jacob Lobner.

Tot dusver de positieve punten van de band. Want het gezelschap zoekt over het hele album gezien iets teveel naar originaliteit, waardoor de songs minder beklijven dan waarschijnlijk de bedoeling is. De drang om te innoveren wordt te extreem doorgevoerd ten opzichte van cohesie.

Hoe dan ook; hulde aan de band. De muzikanten beschikken over een groot portie talent en Wheel kan uitgroeien tot een bijzonder sterke act, hoewel een duidelijke eigen visie in de toekomst gewenst is. De cohesie waait teveel de verschillende kanten uit, waardoor er nog geen herkenbare eigen identiteit overblijft en de genoemde voorbeelden te vaak worden genoemd. Aan de andere kant geeft dat een positief luisteradvies voor fans van bands als A Perfect Circle, Karnivool en Tool.

Er bestaat een kans dat je in 2029 blij bent dat je tien jaar daarvoor het debuut van deze band bewust meegemaakt hebt. Immers, ook Soen werd tijdens het debuut “Cognitive” beschuldigt van kopieergedrag, maar heeft met het eveneens dit jaar verschenen “Lotus” bewezen dat een band ondanks de voorbeelden een eigen stijl kan ontwikkelen. We blijven Wheel daarom voor u in de gaten houden.

Ruard Veltmaat