Whom Gods Destroy

Insanium

Info
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Inside Out Music
Website: http://www.wgdestroy.com/
Tracklist
In The Name Of War (6:38)
Over Again (5:01)
The Decision (7:08)
Crawl (6:36)
Find My Way Back (5:46)
Crucifier (4:43)
Keeper Of The Gate (4:54)
Hypernova 158 (3:24)
Insanium (8:37)
Requiem (4:58)
Dino Jelusick: zang
Yas Nomura: basgitaar
Derek Sherinian: toetsen
Ron "Bumblefoot" Thal: gitaar
Bruno Valverde: drums
Insanium (2024)

Whom Gods Destroy is een nieuwe prog-/powermetalformatie die bestaat uit Dino Jelusick (zang), Ron “Bumblefoot” Thal (gitaar), Derek Sherinian (toetsen), Yas Nomura (basgitaar) en Bruno Valverde (drums).

Sherinian en Bumblefoot hoeven geen introductie. Deze ervaren rotten kennen elkaar van Sons of Apollo en hebben de samenwerking in deze nieuwe groep verder uitgebouwd. Bruno Valverde is de ervaren Braziliaanse drummer van de uit dat land afkomstige metalband Angra. Yas Nomura is een minder bekende, technisch onderlegde, geboren Japanse bassist. Samen met de Chinees Lang Zhao vormt hij The Resonance Project.

Aan de Kroatische zanger Dino Jelusick (echte naam Dino Jelusić) hangt een leuk verhaal. Hij was de eerste winnaar van het Junior Eurovisiesongfestival, dat gehouden werd op 15 november 2003 in Kopenhagen, waar hij won met een zelfgeschreven nummer. In metalkringen verwierf hij bekendheid toen hij in 2016 werd gevraagd te zingen bij Trans-Siberian Orchestra.

De titel van dit album, “Insanium”, is Latijn voor krankzinnigheid en staat voor de soms chaotische elementen in de muziek. Inspiratie deden de heren op bij een breed palet aan stijlen en groepen die variëren van Led Zeppelin, Meshuggah tot Muse. Maar wie Sherinian en zijn stijl kent zal het niet verbazen dat zijn handtekening vet onder de muziek op dit album staat. Samengevat wordt de luisteraar op dit schijfje hoogstaande technische progmetal voorgeschoteld, met spaarzame momenten van rust.

De teksten zijn over het algemeen persoonlijk. Zo gaat The Decision over opgeven, reflecteren op het verleden en beseffen dat het de moeite waard is om het nog een keer te proberen en dankbaar te zijn voor alle goede dingen die zijn gebeurd. Terwijl Find Our Way Back gaat over thuiskomen en beseffen dat het geen thuis meer is.

Het album telt tien nummers en tikt op een paar minuten na de speelduur van een uur aan. Het is niet zinvol om de nummers apart de revue te laten passeren, omdat ze over het algemeen allemaal van hetzelfde laken een pak zijn. Maar wel een pak met een zeer stevige voering en ook nog eens waterdicht. Het is typisch zo’n album dat je ligt of niet. Een middenweg is niet mogelijk. Liefhebbers van Sherinian en Thal komen op dit album zeer ruim aan hun trekken. Meer nog dan op Sons of Apollo. Het duo laat horen dat ze perfect op elkaar zijn ingespeeld en laten afwisselend de ene na de andere solo horen. Wat vooral opvalt is het gevarieerde en technisch uitstekende spel van Thal. Blijkbaar is hem geen enkele beperking opgelegd en gaat hij daarom als een malle. Datzelfde geldt voor Sherinian, die gewoon doet wat je van hem gewend bent. Kennelijk zit hij in een productieve periode, getuige zijn recente albums en bijdragen aan de muziek van anderen.

Zanger Dino Jelusick was voor mij een onbeschreven blad. Ondanks zijn relatief jonge leeftijd heeft hij een rauwe stem en een echte metalstrot, met ook nog eens een behoorlijk volume. Het ondersteunende ritmetandem Bruno Valverde en Yas Nomura speelt alsof ze dat al jaren samen doen. Met name het technische spel van Nomura is een genot om op te focussen. Het loont daarom de moeite om zijn werk met The Resonance Project te checken.




Richting het eind van het album bekroop mij langzaam het gevoel van verzadiging. Het ruim acht minuten durende titelnummer Insanium plantte mij weer rechtop in mijn luisterstoel. Sherinian en Thal leveren met hun vrienden in mijn beleving een zeer strak album af, wat naar ik hoop niet als eendagsvlieg de annalen ingaat.

Send this to a friend