Waarschuwing vooraf: de bespreking van dit album valt pal na “You Must Be This Tall” van Mike Keneally en de dvd “Live In Tokyo” van PSMS. Dat u een beetje begrijpt wat wij als recensent zo ongeveer doormaken tijdens een gemiddelde werkdag. Want na al dat serieuze werk wil je ook wel eens iets leuks om te bespreken.
Deze plaat is namelijk wel heel erg.. euh.. bijzonder. William Shatner is dan ook een bijzondere man, natuurlijk vooral bekend als captain James T. Kirk uit de cult-serie Star Trek. Wat de man in de (prog)muziek te zoeken heeft? Geen idee, de wetenschap is er nog niet uit en wie ben ik dan om het antwoord te geven.
We hebben hier te maken met het vierde album in de muzikale carrière van de geboren Canadees (kijk, dat wist u niet hè? Zo leer je nog eens wat op Progwereld!), een paar live-dingetjes hier en daar buiten beschouwing gelaten. Eigenlijk is het eerder een Billy Sherwood plaat, want hij is het die alle muziek schreef op de teksten die Shatner schreef. Gelukkig weet Shatner, 82 (!) inmiddels, maar al te goed dat zingen voor hem geen goed idee is, dus hij spreekt al zijn teksten in, met de bekende sonore stem, terwijl Sherwood op de achtergrond zingt en speelt.
Een groot probleem is dat volstrekt onduidelijk is waar het allemaal over gaat. Het zou een conceptalbum moeten zijn, waarvan Shatner zelf zegt: “It’s about a guy in despair who is living on a beach, and it takes him through the last hour of the day at sunset through twilight, into darkness and the sounds of the night in which he regains his fervor, his love of life based on the beauty of what he’s seeing around him.” Juist ja.
Laten we ons dan maar op de muziek concentreren. Sherwood kent inmiddels zijn prog-pappenheimers, dus muzikaal is er niet veel op het album aan te merken, al komt het allemaal nogal braaf en vooral sloom over. Een keur aan bekende muzikanten komt voorbij, gemiddeld één per nummer, handig voor de marketing. Steve Vai, Rick Wakeman, Al Di Meola, kortom, zo ongeveer het hele adresboekje van Sherwood.
Naar verluidt zijn er inmiddels zelfs live-uitvoeringen geweest van “Ponder The Mystery”, met Sherwoods band Circa als backing. Dat moeten memorabele avonden geweest zijn. Afijn, serieus nemen doen we dit maar niet. Gelukkig neemt William Shatner zichzelf ook niet altijd serieus, dat heb ik nu altijd zo gewaardeerd in die man.
Marcel Debets