WillowglassAlbum

“The Dream Harbour”, een geweldige titel voor een instrumentaal album! Je helemaal mee laten voeren op de heerlijke symfonische klanken die je niet alleen meevoeren naar de jaren ’70, maar ook naar een prachtig landschap als op deze mooie hoes is te zien. Even de realiteit van de dag achter je laten. Op zijn vorige albums slaagde multi-instrumentalist Andrew Marshall daar wonder wel in. Flikt hij het kunstje opnieuw?

Op zijn eerste albums, “Willowglass” en “Book Of Hours” maakte Marshall alleen gebruik van een drummer, maar op dit album is er een derde persoon toegevoegd. Steve Unruh, bekend van onder andere Resitor, neemt op dit album de viool en fluit ter handen. Zijn spel komt de muziek ten goede. Het maakt een nummer als Helleborine tot een prachtig romantisch en inderdaad ook dromerig geheel. Ook op de rest van de nummers is zijn bijdrage uitstekend.

Het zijn de toetsen van Marshall die de boventoon voeren. Zijn soms op Andy Latimer (Camel) lijkende gitaarwerk is veel minder te horen dan op zijn eerste twee albums en dat is een gemis. De kracht van Marshall was altijd om muziek te maken die blijft boeien. Alles liep mooi in elkaar over en kon soms heerlijk stuwend en bombastisch overkomen. Zijn toetsenspel was altijd fris en de thema’s briljant. Zo hield hij je altijd bij de les. Je voelt hem al aankomen, daar is op dit album veel minder sprake van. Het lijkt soms wel of hij allemaal losse stukjes heeft gecomponeerd en die later aan elkaar heeft geplakt. Knutselsymfo noemen wij dat. Heel veel overgangen voel je lang van te voren aankomen en zijn ronduit fantasieloos.

Toetsenthema’s worden te vaak herhaald, waardoor het gaat storen. Daarbij klinkt het soms zo simplistisch dat je het idee krijgt dat hij met één vinger van elke hand aan het spelen is. Een nummer als The Face Of Eurydice komt daardoor totaal niet uit de verf. Het tweeluik A House Of Cards, met zijn bijna half uur speeltijd, weet ook niet altijd te overtuigen. Er zitten echt prachtige passages in, maar die worden regelmatig afgewisseld met bijna saaie stukken. Het overrompelt niet meer. Het sleept je niet meer mee zoals hij dat op zijn vorige albums wel deed. Ik mis de frivoliteit en die overdonderende passages.

Met pijn in het hart moet ik zeggen dat dit veruit het minst aansprekende album van Willowglass is. Een Harbour Of Dreams is het niet geworden. Het is eerder slaapverwekkend en dat zal vast niet zijn bedoeling zijn geweest.

Maarten Goossensen