Wilson and WakemanAlbum

Damian Wilson en Adam Wakeman zijn enorm gewaagd aan elkaar. Niet alleen weten beiden met de progmetalband Headspace hoge ogen te gooien, tevens weten de heren in beduidend rustiger vaarwater ook mooie dingen te doen. Wat heet?

Met de intens hoge stem van Wilson en het sprankelende pianospel van Wakeman als voorname blikvangers zijn al eerder de albums “Weir Keeper’s Tale” en “The Sun Will Dance In It’s Twilight Hour” verschenen met daarop tintelende singer-songwritermuziek. Het zijn albums waarop de een je meeneemt en de ander je laat vliegen. Met het hier besproken “Stripped” overtreft het duo zichzelf in alle toonaarden. Het album, dat live in de studio werd opgenomen, is in twee woorden ‘next level’. Het is pure magie dat je hoort.

Direct na een serie akoestische optredens in het Verenigd Koninkrijk, Nederland en België boekten Wilson en Wakeman een studio met als doel het opnemen van een of twee nummers. Het werden er elf, zomaar met Wilson in topvorm, geweldig zingend en hier en daar wat op z’n akoestische gitaar toevoegend, terwijl Wakeman sierlijk over het klavier van de upright-piano galoppeert en ondertussen wat achtergrondvocalen in de muziek laat klinken. Uiteindelijk is er niks aan de opnamen gesleuteld, je hoort elk zuchtje en elke keer dat het pedaal van de piano wordt ingedrukt. Het is tekenend voor de integriteit van “Stripped”, een goudeerlijk schijfje van twee muzikanten die de zevende hemel in hun muziek laten doorklinken. Hier gaat je hart sneller van kloppen.

Het sfeervolle album begint en eindigt met een cover met daartussen een substantieel aantal nummers uit hun gezamelijke en individuele carrières. Er zit een lekkere flow in het album. Door van start te gaan met een fonkelende uitvoering van het Bowie nummer Life On Mars zit je er direct helemaal in. Met het briljante akkoordenschema als basis treedt Adam schijnbaar moeiteloos in de voetsporen van vader Rick die op fantastische wijze het origineel uit 71 gestalte gaf. Adam zet ook een prachtige prestatie neer zeker in combinatie met de elastische stem van Wilson, de man die gevoel en kracht altijd samen laat gaan.

En dan de eigen nummers. Als je niet beter wist zou je denken dat ze speciaal voor dit album zijn gecomponeerd. Alles heeft zoveel samenhang, is zo gedoseerd. Er is een perfecte balans tussen nummers waar de melancholieke piano het voortouw neemt en nummers die voortgedreven worden door zwierige akoestische gitaar. Aan de ene kant zijn daar bijvoorbeeld Laugh In Time en het prachtige instrumentaaltje Tapestries, aan de andere kant zijn er nummers als Seek For Adventure en het van Wilsons solo-cd “Built For Fighting” afkomstige Written In Anger. Het lijkt zelfs of er tekstueel een rode draad door het geheel loopt. Op een of andere manier passen de nummers binnen het thema ‘komen-blijven-gaan’ met als vaandeldrager het zinderende People Come And Go maar ook de uitvoering van het Headspace-nummer Soldier moet wat dat betreft genoemd worden. Ook tracks als het intense The Sun Will Dance dat over het overlijden van de vader van Wilson gaat en het schitterende slotnummer Feel Like Going Home, een cover van Charlie Rich, bevestigen dit gevoel.

Het in vier uur opgenomen “Stripped” bevat echt wonderschone muziek. Ontdaan van allerlei weet ik wat is dit de naakte waarheid. Ontegenzeggelijk een schitterende parel.

Dick v/d Heijde