WingdomAlbum

Is er leven na Sonata Arctica en Rhapsody? Dat moeten toetsenist Mikko Harkin (ex-Sonata Arctica) en bassist Alessandro Lotta (ex-Rhapsody) zich ongetwijfeld hebben afgevraagd en daarom hebben ze in Wingdom de krachten gebundeld. Verwacht van Wingdom geen sferische, epische en Hollywood metal a la Rhapsody. Ook geen op Duitse leest geschoeide happy metal zoals Sonata Arctica die op de mensheid loslaat. De muziek bestrijkt een breed scala aan stijlen, van progressieve rock zoals Time en Where Do We Go? tot AOR (A Sigh Of Despair).

Ondanks dat toetsenist Harkin alle muziek voor “Reality” heeft geschreven is het zeker geen door toetsen gedomineerd schijfje geworden. Natuurlijk is zijn aandeel groter dan het louter en alleen dienen als opvulling. In de opener Time horen we zijn sferische bijdrage, maar tevens legt hij een mooi tegendraads toetsentapijt neer. Gitarist Ruotsalainen voorziet het nummer van een regelrechte gitaarmuur. Ook Where Do We Go? heeft dat lekkere toetsen riedeltje dat zo nu en dan terugkeert. Daarnaast krijgt dit nummer door het gebruik van percussie iets extra’s. Sami Asp is een degelijke zanger, maar ook niet meer dan dat.

De gitaarsolo in het kortste nummer van “Reality”, Marionette is zoals het nummer kort, maar bovenal rommelig. A Sigh Of Despair kent een AOR begin, maar wisselt dit overtuigend af met een progressiever rockgeluid. Ook opvolger The Essence kent dat uitermate lekker in het gehoor liggende toetsentapijt dat veelal AOR kenmerkt en dus geschikt is voor een breed publiek. Heerlijk loom plukt Lotta in Everyday aan de snaren. Een ballade-achtig nummer met een enkele stevige uitspatting en een weinig opzienbarende gitaarsolo.

Een vervormd gitaargeluid leidt Never Stop in. Ook de zang ondergaat vervolgens een soortgelijke behandeling, waardoor het een beetje rommelig klinkt. Tel daarbij dat ik zo nu en dan het idee heb dat er een overvliegend vliegtuig komt langs scheren (veroorzaakt door de toetsen). Ruotsalainen mag zich weer uitleven in één van de spaarzame gitaarsolo’s. Wat mij betreft mag dit nummer een stuk eerder ophouden. Het dipje wordt met Tomorrow weer goed gemaakt en dat is met name op het conto van toetsenist Harkin te schrijven. Hij weet dit nummer boven de grijze massa uit te tillen met aanstekelijk toetsenspel.

Wingdom verliest zichzelf in het laatste gedeelte van Lighthouse volkomen. Een brij als een bord spaghetti wordt over de luisteraar uitgestort. Lighthouse loopt niet over in Lighthouse Pt. 2. Ook verdere raakvlakken met het voorgaande Lighthouse heb ik niet kunnen ontdekken. Althans niet muzikaal. Het tweede deel heeft epische proporties: sfeerwisselingen, tempowisselingen en een stortvloed aan toetsensolo’s dalen op de luisteraar neer. Niet alle wisselingen verlopen soepel, zodat het zo nu en dan geknutseld aandoet.

“Reality” is een verdienstelijk debuut van Wingdom waar echter toch iets aan ontbreekt. De muzikanten zijn zonder meer capabel en met de productie is evenmin iets mis. Misschien is het toch het gebrek aan (goede) gitaarsolo’s en de interactie tussen toetsen en gitaar die dit schijfje net dat kleine beetje extra hadden kunnen geven.

Rob van Oosten