Wingfield,Reuter,SirkisAlbum

Chaos is een belangrijk onderdeel van veel muziek. Nummers die geen verrassingen bevatten, zullen de luisteraar koud laten, maar complete wanorde resulteert daarentegen in een onbevredigende, afstandelijke luisterervaring. Sommige artiesten weten nochtans te balanceren tussen orde en ordeloosheid om zo uitermate goede muziek te creëren. Zo ook Wingfield, Reuter en Sirkis.

Dit album werd begin 2016 in Catalonië opgenomen. Dat is dus een krap jaar eerder dan de improvisatiesessie die met de ‘The Stone House’ op plaat werd gezet. Overigens ontbreekt hier een artiest, aangezien bassist Yaron Stavi klaarblijkelijk later dat jaar pas aansloot. Dat is jammer, aangezien zijn basgeluid de chaos in een zeker soort structuur wist te vervatten. Het blijft daarentegen indrukwekkend dat deze muziek geheel, op wellicht wat abstracte gedachten en grondregels na,  is geïmproviseerd en verder zonder overdubs op plaat is gezet. Op dit album tref je voorts weer muziek aan die aan King Crimson doet denken.

Het uitstekende samenspel resulteert bovendien opnieuw in grandioze composities. Dit merk je het beste op de twee lange nummers. Zo begint Magnetic met mysterieuze klanken die al snel een zekere dreiging uitdrukken. De drums ratelen hier onheilspellend en de gitaren zorgen voor muzikale paranoia. Rond de zesenhalfde minuut neemt de muziek gas terug om vervolgens grandioos op te bouwen naar een heerlijk hectische conclusie. Het beste nummer op dit album is daarentegen het veertien minuten lange Ghost Light. Deze compositie heeft een vloeiende structuur. Het zijn welhaast muziekstromen die uitmonden in een naargeestige geluidsgolf die de luisteraar langzaam verorbert. Al weet soms een lichtstraal zich een weg door het massieve wateroppervlak te banen. Ik doel hiermee natuurlijk op het kippenvelmoment na achtenhalve minuut.

De kortere nummers overtuigen eveneens. Zo is opener Zinc een heerlijk grommende compositie die het album op spannende wijze opent. Het marsachtige drumwerk versterkt hier verschroeiend gitaarwerk. Net als bij King Crimson lijkt de muziek massiever te worden naar mate er minder spelers actief zijn. Ik vermoed dat, gezien het feit dat bij dit soort geïmproviseerde muziek de muzikanten goed naar elkaar moeten luisteren, een kleiner aantal artiesten de overige spelers in staat om een harder, directer geluid te introduceren.

Helaas heeft deze plaat ook zijn mindere momenten. Zo is op Derecho het gemis van een basspeler wel erg merkbaar. De klanken die de heren produceren lijken haaks op elkaar te staan, zonder dat het contrast spannend wordt. Het zeurende gitaarwerk op de achtergrond is zelfs ergerlijk. Surge is weliswaar een overtuigende compositie, maar het monotone drumwerk valt desondanks tegen. De indrukwekkende conclusie maakt echter veel goed. Het zijn dan ook slechts twee kleine smetjes op een album dat overwegend overtuigt.

Hoewel “The Ligththouse” eveneens ijzersterke muziek bevat, is deze sessie iets wisselvalliger dan die op “The Stone House” Met name Derecho valt tegen. Desalniettemin hoor je ook hier weer indrukwekkende, spannende muziek die bovendien volledig is geïmproviseerd en zonder overdubs op plaat is gezet. Een aanrader voor de avontuurlijke progliefhebber.

Luke Peerdeman