Wishbone AshAlbum

“Argus”. Dé langspeelplaat die in 1972 het begrip ‘gitaarduel’ een geheel nieuwe dimensie gaf. De plaat die nog steeds op elk Wishbone Ash concert goed vertegenwoordigd is. De plaat die…

Dat ‘elk’ Wishbone Ash concert”, moeten we in dit geval vrij letterlijk nemen, waarbij ‘elk’ niet zozeer een adjectief bij ‘concert’ is, als wel bij ‘Wishbone Ash’. Zoals collega Markwin Meeuws eerder al schreef, zijn er momenteel twee versies van Wishbone Ash actief: één rond bassist/zanger Martin Turner en één rond gitarist/zanger Andy Powell.

Deze schijf biedt een voor een Amerikaans radiostation integraal opgenomen live-opname door laatstgenoemde Wishbone Ash-versie die, naast het welbekende album een drietal tracks bevat van achtereenvolgens “Nouveau Calls” (1987), “Illuminations” (1996) en “Power of Eternity” (2007). Afgesloten wordt met een volkomen nieuw nummer, dat nog bijna twaalf minuten klokt ook. De opname vond op 6 mei 2008 plaats in de XM Satellite Radio Studios te Washington.

Nou wil het geval dat een integrale live-uitvoering van “Argus” nog aan ons geluk ontbrak. Om die reden kan de liefhebber zich dan ook gelukkig prijzen met deze aflevering uit de “Then Again live”-serie (huh? Serie?). Maar voegt deze plaat nu ook werkelijk iets toe?

Laten we beginnen met de (flauwe?) observatie dat een album, gespeeld door een band waarvan slechts één van de vier leden in de oorspronkelijke band zat, voor driekwart een opname door een coverband is. Joe Crabtree, Jyrki ‘Muddi’ Manninen en Bob Skeat zijn alledrie in de laatste vijf jaar gerekruteerd.

Heb ik nog meer te zeuren? Ja. Het concept van een live-‘concert’ in een radiostudio met een publiek van misschien een honderdtal personen, is een wat vreemde middenweg tussen een echt studio-album en een echt live-album: vast fantastisch om mee te maken, maar als je er achteraf naar luistert, mis je toch de meerwaarde van wat goed studiowerk dan wel de dynamische klanken van een echt concert. Dat geldt enerzijds tíjdens de nummers, anderzijds is een karig vijftigkoppig applaus tussen twee willekeurige “Argus”-kaskrakers op zichzelf ook net iets te surrealistisch.

Over naar de muziek. Mountainside en Growing Up laten horen dat er onder de naam Wishbone Ash ook tegenwoordig nog vrij potente classic rock gemaakt wordt, die echter zelden echt weet te sprankelen, laat staan potten te breken buiten het eigen repertoire. Way Of The World klinkt als een poging een episch nummer in “Argus”-traditie te maken. Het basisnummer klinkt goed, maar in deze nieuwe compositie klinkt juist het gitaarduel plichtmatig. Spannender is wat dat betreft het opzwepende, typische jaren tachtig instrumentaaltje Real Guitars Have Wings.

De essentie van dit album ligt natuurlijk in de vertolking van dat album dat in 1972 wél potten brak, meer in de rockwereld in het algemeen dan in de progwereld in het bijzonder, maar toch… Wie “Argus” nog nooit gehoord heeft, maar wel met enige regelmaat een classic rockzender beluistert, zal misschien met verbazing horen hoeveel bekende nummers er eigenlijk op staan: vooral Blowin’ Free, The King Will Come en Throw Down the Sword hebben ontegenzeglijk een centrale plek in de rockcanon.

En dat hele album wordt correct vertolkt. Ja, dat is het: correct. Ooit, meer dan 35 jaar geleden, was deze muziek nieuw: niet alleen de liedjes, maar zeker ook de dynamiek tussen de twee gitaristen op de voorgrond. De onzekerheid van toen is reeds lang afgeschud. Het tweedelige (en dan tellen we zuinig) Time Was blijft natuurlijk een goed nummer, de radiohits zijn niet stuk te krijgen, om maar te zwijgen over het relatief verborgen pareltje Leaf And Stream. Maar voegt deze cd nou werkelijk iets toe? En waar hebben we die, bij vlagen zo bloedeloze zang (Sometime World!) eigenlijk aan te danken?

“Argus” is een prima album dat eigenlijk in elke rockcollectie thuishoort. Gelukkig is hij bij elke betere platenzaak ook midprice te krijgen. Voor wie hem al heeft: de band schijnt nog wel een paar aardige platen te hebben. Voor de echte diehard is deze release vast ook wel aardig.

Casper Middelkamp