“Blazoen” zo vertaalt men de titel van dit album. Het is een teken waarmee de drager met zijn belangrijkste pluspunten pronkt. Hier vormt het een uitstekende metafoor. In de promotekst geeft Wishbone Ash aan dat ze een plaat hebben willen maken die refereert aan de verschillende soorten muziek die ze in hun carrière hebben gemaakt. Naar mijn mening zijn ze in deze opzet geslaagd. Deze dwarsdoorsnede is in elk geval geen smet op hun blazoen.
Hoewel hun discografie enige wisselvalligheid kent, komt de laatste tijd het ene na het andere overtuigende album uit. Deze release vormt geen uitzondering. Ook vijftig jaar na hun debuut komt bandnestor Andy Powell met een aansprekend bandgeluid op de proppen. Zo horen we wederom een toffe combinatie van folkrock, hardrock en symfo, waarbij de kenmerkende interactie tussen de lead-gitaren een aansprekend onderdeel vormt van het arrangement. Vergeleken met voorganger “Blue Horizon” ligt het tempo ietwat lager en komen de folk-elementen meer naar voren. De luisteraar kan gemoedelijke en kabbelende melodieën verwachten. Dat is overigens verre van negatief! Men kan hier gemakkelijk achterover leunen waardoor deze ontspannende muziek zo zijn eigen zeggingskracht heeft.
De composities steken bovendien goed in elkaar. Openingsnummer We Stand As One valt op door strijdbare ritmes die worden onderbroken door een meanderend middenstuk waarbij de gitaar smachtend het verloop van de tijd wegspeelt. Het is een logische single en een uitstekende albumopener. Consider Me Now is daarnaast een heerlijk weemoedige ballad met mooi, golvend gitaarspel. Een nummer dat ongegeneerd oud klinkt door de wiegende melodieën en de breekbare zang van Powell. Rustig doch meeslepend. Tot slot is het titelnummer het meest indringende nummer van het album door de interactie tussen de slaggitaren. Dit resulteert in een consequent evoluerende hardrockconclusie waarin de ene na de andere aansprekende riff elkander opvolgt. Het heeft zelfs wat weg van de uitgebreide gitaarwedstrijden van hun debuutplaat.
Zoals eerder vermeld brengt de band hier een muzikale staalkaart van zijn carrière. Zo is bijvoorbeeld It’s Only You I See een moderne versie van een compositie op “New Engeland”. Zoals dat ook het geval is op (In All Of My Dreams) You Rescue leidt een slepend, dromerige beginstuk naar een instrumentale conclusie vol met smaakvolle gitaarpartijen. De climax vind ik hier zelfs overtuigender. Daarenboven hoor ik door het album heen onder meer klanken die “Argus” in het geheugen brengen, hetgeen uiterst positief is. Dit soort referenties aan het verleden worden smaakvol gebracht, maar desalniettemin is de nostalgie ook gelijk het mankement van deze plaat.
Op dit album merk je namelijk dat je van doen hebt met een band in zijn nadagen. Dit betekent helaas ook dat er een zeker ‘Been There, Done That’ gevoel naar boven komt, zeker als het gezapige te veel de overhand neemt. Dit is bijvoorbeeld het geval op Floreanne. Sentimentaliteit en een voorspelbare compositie gooien hier roet in het eten. Verder merk je dat bepaalde hardrocknummer zoals Too Cool For AC en Back In The Day iets meer vuur verdienen. In de studioversies zijn ze weliswaar al genietbaar, maar toch klinken ze ietwat mak waardoor ik vermoed dat deze nummers live beter tot hun recht komen. Het zijn naar mijn mening geen grote en zelfs ietwat voorspelbare kritiekpunten. Voornamelijk treffen we hier muziek aan waar de band trots op mag zijn.
“Coat of Arms” is een warme plaat geworden vol met energie en spelplezier. De band klinkt nostalgisch door de arrangementen die op smaakvolle wijze refereren aan het verleden. Het zorgt voor muziek vol met herinneringen. Soms wordt dit ietwat gezapig maar niettemin zie ik deze plaat als een van de betere zo niet een van de beste albums van Wishbone Ash.