Soms kan een ronduit slecht album meer intrigeren dan een middenmoter. Bij een mislukking probeert een band vaak nog iets origineels, aangezien de artiest uit zijn comfortzone stapt en probeert te innoveren. Nee, middelmatige albums zijn veel erger. Ik heb het dan over muziek die niks nieuws doet, geen kansen neemt en eigenlijk vooral zijn best doet om de luisteraar niet te irriteren. Withem maakt helaas het laatste soort muziek.
….Intro doet de hoop nog opleven dat dit een heel prettig album gaat worden. Dit langgerekte synthesizerintro bouwt de anticipatie namelijk erg goed op. Bij Exit is echter al gelijk te horen waar de schoen wringt: de band heeft geen eigen geluid. De heren doen me met name denken aan Dream Theater, al roepen sommige melodielijnen ook associaties met Symphony X op. De zang van Ole Aleksander Wagenius lijkt op deze plaat erg veel op die van James Labrie en Wagenius hanteert soms zelfs dezelfde maniertjes. Helaas is zijn stem niet overal even genietbaar. Zo kan ik me soms niet aan het gevoel ontrekken dat hij zichzelf overschreeuwt.
Bij het merendeel van de composities komt een soort kleurplaatgevoel naar boven drijven. Alsof de band steeds een standaardcompositie verder invult. De gitaarlijntjes zitten op de juiste plaats, de composities steken op zich goed in elkaar, maar het uiteindelijke plaatje voelt erg fabrieksmatig aan. Dit wordt het beste geïllustreerd door Riven. Op zich een aardig nummer, met een redelijke sterke gitaarsolo, maar desondanks is het enige segment wat bijblijft het kleine stukje ‘spoken word’. De rest gaat het ene oor in en het andere oor uit. Het nummer is ook nog eens veel te zoet. Ten slotte mis ik hier een lange compositie waar de band echt laat zien wat ze in huis hebben. Het album is nu een monotonie aan saaie, middenlange nummers. Hier en daar hoor je nog een interessante melodielijn, maar dat is helaas het enige positieve punt op dit album.
Dezelfde kritiek kan men ook neerpennen bij het vorige album, “The Point of You”. Al klonk Withem daar nog een stuk enthousiaster, waardoor het gebrek aan originaliteit nog enigszins werd gemaskeerd. De muziek op “The Unforgiving Road” doet helaas vermoeden dat de band zich niet verder ontwikkelt.
Er is niks aanwijsbaars fouts aan de muziek van Withem, maar de band heeft geen eigen geluid, innoveert niet en de muziek is hierdoor uiteindelijk saai. “The Unforgiving Road” kan men dan ook met een gerust hart links laten liggen.