Within TemptationAlbum

Within Temptation staat met het album “The Silent Force” voor de moeilijke taak om het succesvolle album “Mother Earth” op te volgen. De band had voor de makkelijke weg kunnen kiezen en “Mother Earth II” kunnen maken. De band heeft echter subtiele veranderingen doorgevoerd waardoor er nieuwe dingen zijn te ontdekken, maar sommige dingen zijn (gelukkig) bij het oude gebleven. Echt grote risico’s heeft Within Temptation dus niet genomen. Daarnaast zijn kosten noch moeite gespaard. Er werkt een compleet orkest en koor mee aan “The Silent Force”.

Intro zet gelijk de toon. Orkestraal, meeslepend om vervolgens uit te barsten in See Who I Am. Gebleven is de kristalheldere stem van Sharon den Adel. Gebleven is ook dat typische bombastische gitaargeluid aangevuld met een koor en orkest om het geheel nog voller te laten klinken. En dat is uitstekend gelukt zonder dat de band en het orkest of koor elkaar in de weg zitten. Vrijwel alle nummers klokken vier minuten op het al eerder gememoreerde Intro en Memories na. Uitschieters zoals op “Mother Earth” van zeven of acht minuten zijn op “The Silent Force” dus niet te vinden.

Het is de band gelukt om pakkende melodieën te schrijven die vol afwisseling zitten, zoals Jillian (I’d Give My Heart). Mooie afwisseling tussen de sprookjesachtige rust en bombast. Sharon heeft een verdere groei doorgemaakt. Haar stem klinkt krachtiger met name in de hoge gedeelten. Stand My Ground is een nummer waarbij stilzitten, na het rustige begin, absoluut onmogelijk blijkt. Het bombastische gedeelte klinkt zwaarder dan ooit tevoren.

Keltische invloeden fleuren Pale op en dit nummer is een rustpuntje op deze cd. Laat je meevoeren op de sprookjesachtige muziek. Sharon den Adel als Tinkerbell brengt je naar de mooiste plekjes. Fladderend van bloem naar bloem brengt ze je in vervoering door de warme klanken van het orkest. De overgang tussen Pale en het begin van Forsaken is niet zo groot. Na het rustig begin start de band met het inmiddels bekende en naar meer smakende recept. Veel bombast, subtiele toevoegingen door orkest en koor. En dat alles op een bedje van stevige gitaarakkoorden, roffelende drums, kleurige toetspartijen en een ronkende bas (die echter iets meer op de voorgrond had mogen treden, wat mij betreft).

Met een titel als Angels verwacht je natuurlijk rustige, hemelse muziek. Dat klopt slechts gedeeltelijk. Sharon den Adel wenkt je en aangetrokken door de klanken van het orkest en haar stem treed je nader. Op dat moment barst het inferno weer los. Geschrokken doe je een stapje terug. Ze blijft echter aanhouden en zoals we allemaal weten; de aanhouder wint. Het opvolgende Memories wordt de tweede single van het album en dat is een onverwachte keuze. Anders dan voorgangers Mother Earth, Ice Queen en Stand My Ground is dit namelijk een ballade compleet met vioolspel.

Je wordt ruw wakker geschud uit het begin van Aquarius. Een nummer waarin zelfs geflirt wordt met moderne metalelementen. Donker en dreigend is It’s The Fear ondanks het begin dat herinneringen oproept aan Never-ending Story. Die herinneringen vervagen echter al na een paar seconden als de band weer in volle hevigheid losbarst. De wisselwerking tussen orkest en band blijft uitstekend. Het laatste nummer van de cd, Somewhere is weer rustig. Hier is nog eenmaal de wisselwerking te horen tussen het melancholische geluid van het orkest met de violen en het sprankelende stemgeluid van Sharon.

“The Silent Force” is maar liefst in drie verschillende uitvoeringen verkrijgbaar, maar welke je ook kiest, je krijgt absoluut waar voor je zuurverdiende centen. De band bewijst zichzelf een goede dienst door de gotische rock zo toegankelijk te laten klinken, zonder concessies te doen.

‘May the force be with you’.

Rob van Oosten