WithoutEndingAlbum

Je kunt op twee manieren over een muziekrecensent denken en ze zijn allebei waar. Natuurlijk zijn wij gefrustreerde muzikanten. Het liefst had ik in een succesvolle progrock-band gezeten, mooie cd’s gemaakt, over de hele wereld opgetreden en moeite gehad de bloedmooie vrouwen van me af te slaan (sorry, lieverd!). Maar ja, aangezien dat voor mij niet weggelegd, is doe ik the next best thing: over andermans muziek zaniken op een website.

Maar recensenten zijn ook nobele verdedigers van de goede smaak en – helemaal alleen voor jou, lezer – van de portemonnee van de argeloze consument. Wij worstelen ons door uren durende auditieve bagger, opdat jij dat niet hoeft te doen. Als een ware Don Quichote bestrijd ik de windmolens van de wansmaak, ben ik het baken in de nacht dat de schepen waarschuwt voor muzikaal onheil, als een leeuw werp ik mij voor aanstormende rockneushoorns om mijn welpen te beschermen… Als ik doordraaf moet je het zeggen, hoor.

Nou ja, allemaal gedachten die bij me opkwamen tijdens de herhaalde beluistering van de eersteling van het Australische gezelschap WithoutEnding, één van de meest toepasselijke namen die ik ooit heb gezien. Er kwam maar geen einde aan!

Het gekke is dat “WithoutEnding” redelijk veelbelovend begint. Op de eerste twee nummers ontpopt de plaat zich als lekkere prog-rock, beetje tegen de AOR aanschurkend afgezien van de wat tegendraadse ritmes, een kruising tussen Marillion en Dream Theater maar dan een graadje minder goed, mooi geproduceerd en een strak bandje. Kino zonder de klasse, zeg maar. Niks mis mee. Of niks, de zang is een beetje karakterloos. Maar ach, misschien moet het wennen.

Ook nummer drie Analyse verrast door de plotselinge klassieke vrouwenstem in het intro, maar nu begint zich toch een beetje te wreken dat het allemaal wat kleurloos is, composities zonder sterke refreinen, instrumentale passages zonder krachtige thema’s en vooral die zeurderige stem. Liedje vier, een aardige ballad, wordt zelfs vervelend door de zemeltekst en die jengelende zanger.

En zo gaat het van kwaad tot erger. Hoe langer je doordraait, hoe meer de muziek verandert van ‘niet bijzonder maar wel onderhoudend’ in ‘stierlijk vervelend en smakeloos’. In elk liedje die zelfde strings om de boel dicht te smeren, die net iets te drukke drums, die verdienstelijke maar saaie gitaarpartijen en die steeds holler klinkende klaagzanger.

Zo rond liedje zes, Descend, viel me ineens op hoeveel deze muziek me deed denken aan de ergere new-wave bandjes van de jaren ’80: Flock Of Seagulls, The Armory Show. Comfort Zone herinnert aan Echo & The Bunnymen in hun zwakkere momenten. Het is zo’n beetje het enige nummer van de hele plaat met een herkenbaar refrein, maar goed is het niet.

Afsluiter The Third Day is een pianoballad die wat mij betreft de hele plaat samenvat: nog niet eens onaardige muziek wordt dodelijk vervelend door de nare zanger en gebrek aan compositorisch talent.

En zo beantwoord ik weer eens aan de vooroordelen over recensenten: anderen de grond in boren uit liefhebberij en tegelijk de consument waarschuwen voor een mogelijke miskoop. Wie dit soort muziek wil horen, kan uit wel duizend titels kiezen. “WithoutEnding” ligt dan het minst voor de hand.

Erik Groeneweg