WobblerAlbum

Wat zullen we nu krijgen? Is de tumultueuze wervelwind over het symfonische landschap nu al weer uitgeraasd? Waarom komt Wobbler, volgens The Laser’s Edge “de spreekbuis voor de heilige geesten van de antieke goden van de progressieve rock”, dan immers pas vier jaar na “Hinterland” met een nieuw album op de proppen? En waarom verschijnt deze nieuwe plaat van één van grootste hypes in de progwereld van het huidige decennium vervolgens bij een ander label? Hoewel ik, ook nu de wind nog meer is gaan liggen, helaas andermaal moet concluderen dat het debuut niet meer dan een onbeduidend briesje teweeg gebracht heeft, kan ik mij niet indenken dat een gerenommeerd label de band om die reden aan de kant heeft geschoven.

Het mag duidelijk zijn, waarde lezer(es), dat ik er helemaal niets meer van begrijp. Enig onderzoek op het wereldwijde web biedt evenwel soelaas. “Afterglow” is immers allesbehalve de nieuwe plaat van dit retrogezelschap uit Noorwegen. Met een totale speelduur van ongeveer vijfendertig minuten is dit een kortspeler, gevuld met materiaal dat vanaf het einde van de jaren negentig van de vorige eeuw geschreven is. Dit is vermoedelijk dan ook meteen de belangrijkste reden dat het werkje niet op The Laser’s Edge, maar op Termo Records verschijnt. Het overgrote deel van de in 2007 en 2008 opgenomen ep is ingeruimd voor nieuw opgenomen versies van de twee demo’s, Imperial Winter White Dwarf en Leprechaun Behind The Door, die nu respectievelijk als Imperial Winter White en In Taberna door het leven gaan. Naast deze twee (bekende) stukken, die lange tijd via de website te beluisteren waren, bevat “Afterglow” ook een outtake van “Hinterland” en twee nog oudere tracks.

Omdat de stukken duidelijk in het verlengde van het debuut liggen, doet de muziek op “Afterglow” mij andermaal denken aan klassieke grootheden als Camel, Genesis, Gentle Giant, Jethro Tull en King Crimson en aan de wat minder bekende bands als Cathedral, Gryphon en Premiata Forneria Marconi. Dat de band zijn inspiratie alleen uit de jaren zeventig haalt, is een foute conclusie, want de vijf stukken verraden verder een zekere invloed van meer recentere bands als Anekdoten, IQ en White Willow. Desalniettemin doet de benadering van Wobbler mij hier opnieuw het meest denken aan die van Änglagård en Sinkadus.

Ofschoon het Noorse vijftal opnieuw laat horen dat het erg sterk door deze referenties is beïnvloed, haalt de band helaas nagenoeg nergens het indrukwekkende niveau van Änglagård of zelfs Sinkadus. Niettemin weet Wobbler mij hier beduidend meer te overtuigen dan op zijn eersteling, dat mij even gezapig als een gemiddelde Rolling Stones-plaat in de oren klinkt. “Afterglow” is evenwel een plaat met bravoure, daadkracht en ziel, zodat de vijf muziekstukken met een flinke portie hartstocht en overtuiging worden vertolkt.

Hoewel deze kortspeler nooit en te nimmer de originaliteitprijs in de wacht zal slepen, kan ik met veel plezier en dito voldoening vaststellen dat Wobbler zich – wat mij betreft – meer dan uitstekend revancheert voor het ronduit teleurstellende “Hinterland”. Ofschoon “Afterglow” uitsluitend uit oud materiaal bestaat, geeft de wijze waarop het Noorse kwintet deze ‘oudjes’ ten gehore brengt enige hoop voor de toekomst. Het van zolder halen van een stel antieke instrumenten is dan mogelijk toch niet zo’n slecht idee geweest…

Frans Schmidt