Wobbler Album

Eigenlijk zou mijn collega Alex Driessen deze recensie moeten schrijven. Hij is de grootste Yes- kenner en verzamelaar die ik ken. En de Noormannen van Wobbler laten zich wel heel erg beïnvloeden door deze grootse band. Is “Dwellers Of The Deep” een schaamteloze kloon of heeft het ook voldoende eigen smoel?

Dit album, met slechts vier tracks, is het vijfde studioalbum in 15 jaar tijd. Dit vijftal maakt retroprog die in het straatje ligt van Anglagard, Perfect Beings, King Crimson, Anekdoten en vooral dus heel erg veel Yes. Het gitaarwerk doet veelvuldig aan dat van Steve Howe denken en het geweldige basspel brengt veelvuldig de naam Chris Squire in gedachten. Andreas Wettergreen Strømman Prestmo maakt het plaatje compleet doordat zijn zangstem doet denken aan die van Jon Anderson.

By The Banks is een lekker uptempo werkje met heel veel retro toetsen, waaronder zalige Mellotron golven en knappe tegendraadse melodieën. De zang is prima en vooral als er meerstemmig wordt gezongen maakt het indruk. Het folky stuk in de tweede helft van het nummer zorgt voor een prettige afwisseling en het einde is prachtig, maar ook hier druipen de Yes-invloeden er vanaf.

In Five Rooms wordt het tempo lekker opgevoerd. Let hier vooral op het zalige basspel. Het bevat een flink instrumentaal deel waarin oude tijden (lees: de 70’s) herleven. Naiad Dreams is een rustig liedje dat je even op adem laat komen. Er is een hoofdrol voor de akoestische gitaar en de toetsen zijn hier bijzonder goed gedoseerd. Je wordt als het ware weggevoerd op de mooie dromerige klanken.

En dan is het nog de epic Merry Macabre van 19 minuten. Hier wordt meer van hetzelfde voorgeschoteld. Het is allemaal bijzonder goed gedaan, maar rond deze tijd beginnen mijn gedachten toch af te dwalen. Het instrumentale stuk in de tweede helft is erg goed gedaan en doet mij weer opveren. Hoogtepunt is het synthesizerdeel tegen het einde. Dat klink lekker eigen. Dat deze muzikanten hun instrument verstaan is een understatement. Het is bijzonder knap wat ze doen. Toch blijft het kloongevoel bij mij overheersen. De adoratie voor de muziek van Yes ligt er zo dik bovenop dat het mij niet echt weet te raken. Van mij zouden ze best een ander pad in mogen slaan, potentie genoeg!