WobblerAlbum

Het nieuwe album van de Noorse band Wobbler, “Rites At Dawn”, is de beste plaat die Yes nooit gemaakt heeft. Dit maakt Wobbler als een goudwinnende Olympische judoka die bij een clubwedstrijd alle zevenjarige beginnelingen tegen de grond werkt en zich dan temidden van deze (inmiddels schreiende) schare jongelingen tot clubkampioen laat kronen, terwijl de judomoeders bleek weggetrokken van verontwaardiging met ontbloot gebleekt gebit toekijken. Immers, de groep weet uitstekend te componeren en heeft bovendien met de collectie van toetsenist Lars Fredrik Frøislie een benijdenswaardig scala aan vintage toetseninstrumenten tot zijn beschikking, maar toont zich ook met het derde album “Rites At Dawn” nog steeds een kopiegezinde neoprogband, een subgenre waar ze tot de absolute top gerekend kunnen worden.

Wobbler werd nog voor het debuut “Hinterland” (2005) bekend met een tweetal lange nummers die over het internet rondwaarden en een (typisch Scandinavische) band lieten horen die in de traditie van Änglagård zich het progidioom uit de jaren zeventig had eigen gemaakt, doch in plaats van te vervallen in na-aperij juist deze invloeden op originele wijze uitwerkte. Na dit voorproefje bleek het debuutalbum een teleurstelling: de composities waren rommelig en het materiaal was minder krachtig dan de demo. Met het tweede album “Afterglow” hervond de band zich enigszins, maar met “Rites At Dawn” weet de band zich toch weer gevangen door het materiaal waarmee gewerkt wordt. Het album klinkt alsof het een verloren Yes-album uit 1973 betreft, doch met een zanger die wat minder als een hees koorknaapje klinkt dan Jon Anderson. Overigens komen ook nog even Gentle Giant en Anekdoten om de hoek kijken, maar al met al is “Rites at Dawn” toch voornamelijk een Noorse variatie op “Time And A Word” en “Fragile”.

Afgezien van deze originaliteitkwestie echter, is er voldoende te genieten op dit album. Toegegeven, de stem van Prestmo is niet bijzonder geschikt om een Anderson te doen, waardoor de zang soms wat geforceerd klinkt, maar instrumentaal is alles om door een ringetje te halen. Het album is een aaneenschakeling van rinkelende gitaar, ronkende bas, huppelend drumwerk, dartele toetsenloopjes, en wapperende-cape-toetsensolo’s, zonder dat daarbij de focus op de delen afbreuk doet aan het geheel. De langste compositie, In Orbit, bijvoorbeeld, is weliswaar tot de nok toe volgestouwd met allerhande instrumentaal vertoon, maar is toch een kloppende compositie. Dit maakt dat het album zou kunnen dienen als handleiding voor de cursus “Prog voor Mensen die 2011 slechts de 38e Verjaardag van 1973 Vinden”.

“Rites At Dawn”  is een alleszins verdienstelijk neoprogalbum. Echter, zoals mijn judovergelijking moet suggereren, is Wobbler eigenlijk te goed om op dergelijke wijze in het verleden te blijven steken. De band is nu een soort Geert Jan Jansen van de prog: ze maken meesterlijke vervalsingen terwijl ze hun energie beter in het ontwikkelen van een eigen stijl kunnen investeren. Nu is de plaat wel een aanrader, maar dan vooral voor mensen die de nieuwste Yes niet zo spannend vonden.

Christopher Cusack

CD:

LP: