WolverineAlbum

Fascinerend. Het is natuurlijk niet voor het eerst in de muziekhistorie dat heftige emoties leiden naar een geniaal album, maar dit is wel een heel recent bewijs. De dramatiek druipt er zowat vanaf.

Het heeft maar liefst zes jaar geduurd voordat het Zweedse gezelschap Wolverine weer met een nieuw album komt. Niet zonder reden blijkt wel, want de groep werd bijna uiteen gereten door diverse onderlinge strubbelingen en persoonlijke omstandigheden. De narigheid kleeft ook een beetje aan deze band, want wat betreft labels wilde het in het verleden niet zo goed lukken met Wolverine, wat wellicht de reden is dat deze band nooit écht doorgebroken is. Toch is deze cd de tweede titel die onder het label Candelight uitkomt en van zeer hoge kwaliteit is.

Wellicht toevallig maar het zijn gelijk ook de twee sterkste albums van Wolverine. Het album “Still” krijgt in 2006 lovende kritieken en dat is niet zo gek ook, want het is nog steeds een  prima album dat geregeld mijn kast uit komt. Wolverine maakt tegenwoordig melodieuze, progressieve rock met een gepolijst metalrandje. Toen de band nog in de luiers zat maakten Wolverine regelrechte death metal maar de band heeft dezelfde evolutie ondergaan als zijn Britse tegenhanger Anathema. Het kan maar zo zijn dat die band een inspiratie is geweest voor Wolverine. De ontwikkeling van beide bands kent duidelijke overeenkomsten, beide bands zijn ooit begonnen als deathmetal act maar groeiden gedoseerd naar melodieuze progressieve rock en hebben moeite met het vinden van de juiste platenlabels. Daar lijkt nu toch wel een einde aan te komen, want Wolverine heeft een goed plekje gevonden bij Candlelight en Anathema bij K-scope.

Into The Great Nothing is na de inleiding van het album een ijzersterk begin. Een prachtige riff met daaronder een heerlijk diep tragisch toetsenspel sleurt je als het ware een ongekende deprimerende trip in. Zanger Stefan Zell trapt je met zijn zangkunsten nog eens dieper die trechter in, waardoor een extreme daling van je neurotransmitters binnen je hersenen ingezet wordt. Daarna komt het eveneens tragische Poison Ivy en Your Favourite War, wat een hoger metal gehalte kent met daarbij prachtige gitaarbegeleiding. Waarschijnlijk heeft u het al door; de teksten op dit album zijn van het type waar je niet vrolijk van wordt. Oorzaak daarvan zijn de genoemde strubbelingen van de muzikanten onderling maar ook van persoonlijke problemen. Zo is het nummer Embrace geschreven door zanger Zell, dat over zijn dochter Freya gaat die in 2008 is geboren met een zwak hart. Een jaar lang verbleef het gezin in grote onzekerheid of het kind gezond zou opgroeien, maar een operatie en een paar jaar verder gloort er toch een zonnetje aan de horizon. Verder is een mislukte relatie van drummer Marcus Losbjer een sterke invloed op zowel de muziek als de teksten. Hoe dan ook, zoals ik in de inleiding al heb gezegd, die levensperikelen zorgen er wel voor dat de band wellicht zijn grootste prestatie ooit heeft bewerkstelligd.

Er is nog veel meer tranen trekkend materiaal te vinden, want ook What Remains is met de cello van gastmuzikant Stevan Moberg ijzingwekkend en intens. Alleen de piano van Per Henriksson en de zang van Zell begeleiden hem, waardoor een geluid ontstaat waarmee je zonder naar de tekst te luisteren al weet dat dit nummer over de zwarte kant van het leven gaat.

Helemaal origineel is de band overigens niet, want de melodie die wordt gebruikt in Pulse is regelrecht gejat van Anathema’s Closer van het album “A Natural Disaster”. Nu kom ik toch weer terug op Anathema en u zou het idee kunnen krijgen dat Wolverine een soort van ripp-off is van die band. Dat is beslist niet zo. De band weet diverse invloeden (Pain Of Salvation, Riverside, Green Carnation) goed te combineren met eigen ontwikkelde muziek. In werkelijkheid zou Wolverine met gemak op hetzelfde niveau kunnen opereren en de erkenning daarvoor moeten ontvangen.

“Communication Lost” is muzikaal gezien een logisch vervolg op het album “Still”. Echter de diepere emoties achter de songs zijn op “Communication Lost” tot in de perfectie uitgebeeld en maken de cd tot een potentiële klassieker. Het is opmerkelijk dat onderlinge ruzies over de te koersen stijl toch leiden naar een prachtig meesterwerk. Ook is er een klein verschil met “Still” doordat op “Communication Lost”  meer gebruik gemaakt wordt van plotselinge en toch subtiele geluidsmuren. Op sommige momenten vaar je in rustig water wat abrupt kan veranderen in een woeste rivier met diepe watervallen.

Liefhebbers van de wat meer deprimerende progressieve rock zullen dit gaan waarderen, dat is bijna een zekerheid; sowieso de fans van Anathema, Green Carnation en Pain Of Salvation. Ook diegenen die niet door de genoemde stijl aangetrokken worden zullen verrast worden door de melodieuze en symfonische muziek van Wolverine. Is dit mijn album van het jaar?

Ruard Veltmaat