WonderlandAlbum

Het mag gerust een wonder worden genoemd dat “Seven Wonders”, het debuutalbum van Wonderland, uiteindelijk toch is uitgebracht. Alle nummers werden lang geleden al oorspronkelijk voor privé-gebruik gecomponeerd, puur en alleen om de liefde voor muziek. Daar kwam nog bij dat niemand dacht dat ooit iemand interesse zou hebben voor het materiaal. Er werden in eerste instantie dan ook vijf exemplaren geperst. Juist, voor de groepsleden zelf.

Al in het begin van de tachtiger jaren van de vorige eeuw zetten een aantal van de huidige groepsleden hun eerste stappen op het muzikale pad. Een pad wat niet alleen voetangels en klemmen kende, maar volgens mij vooral veel pech. Pech dat niet de juiste personen hun muziek hoorden, want de vijf Zweden hadden gewoon last van valse bescheidenheid.

Ooit gehoord van Europe? Deze AOR-groep had destijds een ‘bescheiden’ hit met The Final Countdown. Europe werd ontdekt op een groot Zweeds talentenfestival voor rockgroepen. Wonderland deed daar ook aan mee, zonder succes. Dat was grote pech. Mogelijk lag het aan de naam, want men acteerde toen onder de (foute!) groepsnaam Wonderboys.

Toch heeft het uit Gothenburg afkomstige Wonderland vrijwel alles in huis om door te breken naar een breder publiek. De groep heeft jarenlange ervaring, de groep heeft met Per Andersson een groot schrijverstalent, de groep heeft met Klas Kling een uitstekende zanger, de groep heeft een zeer ruim oeuvre opgebouwd en men heeft “Seven Wonders”. Het enige wat men niet had was een beetje geluk. Wellicht dat dit geluk hen nu gaat toelachen en die kans acht ik zeer groot.

“Seven Wonders” heeft zijn albumtitel te danken aan de zeven nummers die op de cd prijken. Ze noemen de nummers zelf de zeven wonderen. Persoonlijk vind ik het slechts zes wonderen, maar daarover later in deze recensie.

Muzikaal gezien is dit album voor de liefhebbers van melodieuze symfonisch rock en AOR een schot in de roos. De invloeden zijn talrijk en zeker niet de minsten. Ik noem Foreigner (luister naar de strakke en puntige opener Hold My Soul), Billy Idol (de eerste minuten van Can’t Get Too Much).
Verder komen in de loop van dit slechts 35 minuten durende album voorbij: Shadowland, Landmarq en Arena. Stuk voor stuk groepen die niet vies zijn van vlotte en melodieuze muziek.

Zes van de zeven nummers op “Seven Wonders” zijn krachtig, hebben kop en staart, kennen mooie melodieën en vooral pakkende refreinen. En dat komt hoofdzakelijk op het conto van gitarist en componist Per Andersson, die met zijn gitaarspel een vrij groot stempel op de muziek drukt. Strakke akkoorden wisselt hij af met goed in het gehoor liggende solo’s. Het enige kleine smetje heet Into The Deep en duurt gelukkig slechts anderhalve minuut. Het nummer is niet meer dan een flashback (en flashforward) van de zes andere nummers. Daarnaast is de totale speelduur van de cd ondermaats voor deze tijd. Neemt niet weg dat ik liever een half uur goede muziek hoor dan een uur slechte.

Ga vooral de MySpace website van de groep bezoeken wanneer ik je nieuwsgierigheid heb gewekt, dan sluit ik af met een toepasselijk cliché. Het zal een wonder zijn wanneer we in de toekomst niet méér gaan horen van Wonderland.

Hans Ravensbergen