Wolstenholme, WoollyAlbum

Barclay James Harvest had oorspronkelijk niet twee, maar drie componisten. Die derde, ene Woolly Wolstenholme, was tevens de toetsenist en had als zanger een hele heldere, doch weinig krachtige stem. Door zijn prachtige orkestrale songs, meestal maar één per plaat van BJH, waren veel symfonische rockfans juist fan van hém. Of, zoals de purist zou zeggen, de echte Barclay James Harvest was die mét Woolly. De sympathieke en bescheiden toetsenist zou het zelf ongetwijfeld met mee mij eens zijn: veel te veel eer.

In 1979 vertrok de geplaagde icoon van de jaren zeventig met zijn Mellotron onder zijn arm. Zijn bijdragen aan komende BJH-platen waren afgewezen, maar het signaal tot vertrek had al veel eerder geklonken. Met behulp van twee muzikanten die hij had leren kennen door zijn bijdragen aan het project Mandalaband, trok hij in datzelfde jaar de studio in om volgens de historie nog één plaat te maken alvorens de vergetelheid in te duiken. Inmiddels is Wolstenholme, na een lange afwezigheid uit de popgeschiedenis en een flinke depressie daar bovenop, weer geheel terug in de muziek. Dat maakt de beleving van Woolly’s debuut, het voortreffelijke “Maestoso” wel een andere.

Los van alle historische bespiegelingen is “Maestoso” een meer dan voortreffelijke soloplaat van deze vermaarde en ongemakkelijk legendarisch verklaarde toetsenist. Het is een warme, toegankelijke plaat, die ook veel vlotter en melodieuzer is dan men op basis van zijn solonummers binnen het oeuvre van BJH zou verwachten. Natuurlijk, een soloplaat kan ook niet bestaan uit 8 Ra’s en ook niet uit 7 Moonwater’s. Dus kent de soloplaat van Woolly ook heuse rockers als de aangename opener Sail Away en het zeer pakkende en swingende Lives On The Line, dat gemakkelijk een BJH-favoriet had kunnen worden. Quiet Islands is ook een opmerkelijk nummer, daar het op reggae-ritme is gestoeld, nou niet bepaald wat je van Woolly zou verwachten. Het is wel een prachtig nummer, zeker op de manier hoe spannend en aangrijpend het refrein wordt gezongen. Ook het bedrieglijk vrolijke Gates Of Heaven, een anti-oorlogsnummer dat gekenmerkt wordt door een hinderlijk Moog-riedeltje door het refrein, is een opmerkelijk nummer.

De overige composities zijn wel van het theatrale en bombastische wat je van Wolstenholme zou verwachten. De bekendste daarvan is het titelnummer, dat oorspronkelijk al in 1974 was bedoeld voor de Barclay James Harvest-plaat “Everyone Is Everybody Else”, en hier eindelijk is vereeuwigd (hoewel het nummer inmiddels ook als bonustrack is toegevoegd aan genoemde BJH-cd). Nog duidelijker Woolly is het ruim 7 minuten durende Patriots, dat in zijn slependheid en zoetheid een dijk van een compositie is. Dat is ook de kracht van deze soloplaat. Ondanks de alom tegenwoordige Mellotron, overheerst geen toetseninstrument. Dit een plaat met mooie liedjes, smaakvol aangekleed met de toetsen van weleer; het is géén toetsenistenplaat.

Het baswerk wordt op de hele plaat (buiten de bonusnummers om) verzorgd door de man zelf. Hij moge dan geen begenadigd bassist zijn, de manier waarop hij de vier snaren plukt tijdens het spannende en aangrijpende American Excess, is om stil van te worden. In dit prachtige nummer, wellicht het hoogtepunt van de cd, steelt ook gitarist Steve Broomhead de show met zijn prachtige gitaarspel, cumulerend in een schitterende solo halverwege.

Ineens is “Maestoso” niet de obscure plaat waarmee we afscheid nemen van een met de Noorderzon vertrokken toetsenist, maar ineens het begin van een heuse solocarrière, waarin de scheidslijn tussen de artiestennaam Woolly en de groepsnaam Maestoso steeds kleiner lijkt te worden. Het historische belang van deze fijne verzameling muziek is daardoor groter geworden, maar de gevoelswaarde daardoor juist kleiner. Van welke kant ook bezien, “Maestoso” is een uitstekende soloplaat en zeker fans van Barclay James Harvest dienen deze remaster dan ook zo snel mogelijk aan te schaffen.

Markwin Meeuws