World TradeAlbum

Deze zag ik even niet aankomen.

In 1989 debuteert de Amerikaanse progband World Trade met het gelijknamige, bij Polydor verschenen ‘meesterwerk’. Nou ja, na enkele jaren al belandt de schijf met zijn goedbedoelde ambities in de uitverkoopbakken. Toch weet het album bij menig progfan de juiste snaar te raken.

Vooral liefhebbers van AOR komen een flink aantal nummers tegen op dit tamelijk commercieel klinkende cd-tje. Zes jaar later komt de opvolger “Euphoria” ter wereld, maar deze doet eigenlijk nog minder en op de deelname aan enkele tributes na lijkt het daarna gedaan met de band. We hebben het hier over de periode waarin zanger/bassist Billy Sherwood z’n carrière een enorme vlucht ziet nemen. Via bands als Conspiracy, Yoso en Circa maar ook via zijn aanzienlijk aantal soloalbums ontwikkelt de man zich tot een begenadigd multi-instrumentalist met producerskwaliteiten.

Momenteel is Sherwood bassist bij Yes waar hij z’n overleden vriend Chris Squire vervangt en ook speelt hij in Asia op de plaats van de eveneens overleden John Wetton. De hang naar eigen creativiteit moet de laatste maanden groot geweest zijn want out of the blue is daar ineens “Unify”, een derde World Trade-album en dat na bijna een kwart eeuw. Maak je borst maar nat.

Nee? Nou als jij het niet doet doe ik het wel. Helaas moet ik dan een kannetje behoorlijk lauw water pakken, ”Unify” is namelijk maar net met de hakken over de sloot en dat terwijl opener The New Norm beslist anders doet vermoeden, het lot van zoveel eerste nummers. De plaat wil over het algemeen amper boeien en dat heeft alles te maken met een groot gebrek aan dynamisch materiaal. Dat aangaande is het lastig luisteren naar muziek die dicht geplamuurd is met een dikke laag zang. Op zich heeft Sherwood best een fijne stem en ook de breedvoerige samenzang die hij grotendeels met zichzelf aangaat klinkt niet verkeerd zoals bijvoorbeeld in Where We’re Going waarover een wat bronstige Steely Dan-gloed hangt. Het is een beetje jammer dat alle goede bedoelingen van de heren in de productie zijn weggezonken. Regelmatig is er een lekker basje en een prima gitaar- of toetsensolo.

World Trade treedt hier aan in bijna dezelfde bezetting als vroeger, dus naast Sherwood zijn daar gitarist Bruce Gowdy en toetsenist Guy Allison. Alleen drummer Mark T Williams is nieuw aan het firmament. Hij is trouwens de zoon van de wereldberoemde filmmuziekcomponist John Williams en hij is de broer van de ex-Totozanger Joseph. Over zijn kwaliteiten wil ik het niet hebben, feit is dat hij niet lekker pittig in de mix naar voren komt. Het is verder muzikaal toch typisch World Trade wat “Unify” te bieden heeft en ook qua stijl ligt het album in de lijn van de vorige platen, wat donkere jaren ’80-Yes.

“Unify” is een album waar de goede nummers aan te merken zijn als reddende engel. Eigenlijk tel ik er maar drie en dat betekent dat er zeven niet echt voldoende zijn. Geen goede score. Zoals gezegd is The New Norm best lekker. Het heeft een goede melodie, een fraaie variatie en een leuk stukje samenzang dat me aan Neal Morse doet denken. De meest ‘reddende engel’-uitstraling heeft het Spock’s Beard-achtige Gone All The Way, een nummer waarbij je gaat denken ‘zie je wel ze kunnen het wel’. Ook met Same Old Song gaat World Trade goede zaken doen vooral vanwege het uitstekende toetsenspel.

Ook ben ik het aan mezelf verplicht enkele mindere nummers te noemen. Van Pandora’s Box en

On Target On Time gaat mijn hart echt niet open en een nummer als het jaren ’80-Rush getinte Lifeforce komt zo nietszeggend over dat het er aan de haren lijkt te zijn bijgesleept. Daar wil ik het dan eigenlijk maar bij laten en overgaan naar de conclusie van dit album.

“Unify” is hoe je het ook wil bekijken nogal overbodig. Dat het daardoor uitsluitend voer voor completisten is laat zich raden.

Dick v/d Heijde