Originaliteit betekent niet per se dat je het wiel opnieuw moet uitvinden. Het is belangrijker dat je een eigen gezicht toont. Voor een band is het immers van belang om je te onderscheiden van de concurrentie. Desondanks behoort originaliteit, zelfs in deze zin, niet het uitgangspunt te zijn, aangezien kwaliteit toch echt belangrijker is. Een eigen geluid betekent gelukkig, in de regel, dat het met de muziek wel goed zit. Helaas bewijst dit album dat elke regel een uitzondering heeft.
Xanima vermengd progrock met elektronische getinte pop. Deze combinatie is op zich wel verrassend en zelfs wel slim. Door de ambitie van prog te vermengen met de pakkendheid van synthpop zou je heel interessante en goed in het gehoor liggende nummers moeten kunnen maken. Helaas werkt deze combinatie averechts. “Eyes Only” combineert de pretenties van prog met de oppervlakkigheid van popmuziek. Het is haast alsof de mensen achter Enigma een progplaat proberen te maken.
Het is erg moeilijk om positieve punten te vinden op deze ep. De zang van Jade Ell is op zich best aardig en wordt vaak vergeleken met die van Kate Bush. Qua klankkleur kan ik me daar wel in vinden. Hier zingt ze echter haast een beetje binnensmonds. De zang klinkt hierdoor futloos. Er klinkt totaal geen passie door in haar stem en dat is teleurstellend. Je hoort dat de andere drie bandleden talent hebben, maar de futloosheid trekt zich helaas door in de rest van de muziek. Het (hoorbare) spelplezier ontbreekt, waardoor deze ep nooit echt spannend wordt.
Stone Age Minds is hierbij een goed voorbeeld. Het refrein is niet echt memorabel en de dance-achtige toetspartijen van Pelle Händén voegen daarnaast niks toe. Weet The Sharpness Of The Knife dan wel wat scherpte te bieden? Het klinkt soms best aardig, maar ook hier blijkt het nummer behoorlijk flauw te klinken. Als de gitarist langer de tijd had gekregen om lekker los te gaan, dan had dit nummer een stuk krachtiger geklonken. Eyes Only is dan nog de interessantste compositie op deze plaat, aangezien het een gitaarsolo bevat die wel wat toevoegt. Het toont echter de oppervlakkigheid van de rest van de muziek. De band werkt zijn composities niet echt uit en een muzikale explosie ontbreekt dan ook.
Helaas moet ik dan ook opmerken dat de band bijzonder constant is in deze oppervlakkigheid. Op de vorige twee albums hoor ik ook weinig waar een progliefhebber door geënthousiasmeerd zou kunnen worden. Juist de interessante vrijheid om de grenzen van rockmuziek op te zoeken is het verkooppunt van veel progrock. De muziek van deze band lijkt echter nou juist deze vrijheid op te willen sluiten in een popkeurslijf. Erg jammer!
Helaas moet ik concluderen dat niks op dit album overtuigend klinkt. De muziek op “Eyes only” is saai en kleurloos. Het geluid van de band is origineel, maar veel belangrijker is dat je de aandacht van de luisteraar pakt. Helaas slaagt de band daar wederom niet in.
Luke Peerdeman